De helhond door Pieter de Monchy in De Lutte
Sherlock Holmes en Dr. Watson zien de hond in The Hound of the Baskervilles
Herne the Hunter met honden, 1840
Cadejo uit Midden-Amerika
Black Shuck uit Norfolk

Een helhond (ook hellehond of kardoes) is een mythisch wezen dat wereldwijd in volksverhalen voorkomt.

Het zien van een hellehond is in het volksgeloof een omen. Het dier wordt in sommige verhalen wel in verband gebracht met de onderwereld.

Mythologie

[bewerken | brontekst bewerken]

De helhond komt onder meer voor in de mythologie:

Volksverhalen in Nederland

[bewerken | brontekst bewerken]

In diverse volksverhalen leeft de helhond nog voort. De verhalen komen in Nederland onder meer voor in Twente, Noord-Brabant en Groningen. De helhond wordt in deze verhalen dikwijls gezien als de brenger van naderend onheil[1] of de dood.

De hellehond is zwart gekleurd en heeft meestal spitse oren. Mensen die een hellehond tegenkwamen, konden rekenen op een recente dood van een naaste. Als men deze honden hoorde blaffen, was de dood nabij. De hellehond wordt ook wel kettinghond genoemd:[2] men hoorde de kettingen rinkelen en vond de dood.

Verhalen in andere landen

[bewerken | brontekst bewerken]

De hellehond is ook in andere landen in de folklore bekend. Daar komen verschillende soorten hellehonden voor, ieder met net een iets andere nuance.

Het is vooral een Engelse traditie:

In andere landen:

Er zijn ook meer eigentijdse verzinsels:

In moderne verhalen

[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook

[bewerken | brontekst bewerken]