Alfred Henri Joseph Cauchie (Haulchin, 26 oktober 1860 - Rome, 10 februari 1922) was een Belgisch priester, historicus en hoogleraar aan de Université catholique de Louvain (UCL).

Levensloop

[bewerken | brontekst bewerken]

Cauchie volbracht zijn middelbare studies van 1874 tot 1880 aan het Kleinseminarie Bonne-Espérance in Vellereille-les-Brayeux. Hij doorliep vervolgens twee jaar wijsbegeerte aan het Grootseminarie. In 1885 werd hij tot priester gewijd. Het jaar daarop ging hij geschiedenis studeren aan de Leuvense universiteit, die hij in 1888 afsloot met een licentiaat in geschiedenis.

Hij werkte vervolgens in de archieven van het Vaticaan. In 1891 promoveerde hij tot doctor in de geschiedenis. Daarop werd hij docent aan de UCL en doceerde er heuristiek, historische kritiek en kerkgeschiedenis. Vanaf 1896 hergroepeerde hij alle praktijkcursussen van geschiedenis, godgeleerdheid en kerkelijk recht in een seminarie geschiedenis, met als doel aan de studenten een steviger opleiding te verzekeren en ze aan te moedigen tot persoonlijk werk. In 1898 werd hij erekanunnik in het kapittel van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal (Doornik). In 1900 stichtte hij de Revue d'histoire ecclésiastique, een tijdschrift met internationale allures, dat nog steeds bestaat.

Hij was voorstander van het oprichten van een Belgisch Historisch Instituut in Rome. Het werd in 1902 gesticht door Dom Ursmer Berlière, monnik van de abdij van Maredsous. Cauchie werd er in 1908 de directeur van. In 1922 liet hij het leven als gevolg van een verkeersongeval.

Publicatiess

[bewerken | brontekst bewerken]

Literatuur

[bewerken | brontekst bewerken]
[bewerken | brontekst bewerken]