Syukuro Manabe (japaansch: 真鍋 淑郎, Manabe Shukurō; * 21. September 1931 in de Präfektur Ehime) is en japaansch-stämmiger US-amerikaansch Meteoroloog un Klimatoloog. He hett Pionierarbeit leist bi den Gebruuk vun Computern för de Simulatschoon vun Klimaveränderungen, sowohl in’n Henblick up natürliche Klimawannel, as ok in’n Betoog up de anthropogene globale Erwärmung. 2021 wurr Manabe de Nobelpries för Physik gemeensam mit Klaus Hasselmann un Giorgio Parisi tospraaken.
1958 hett he an de Universität Tokio sien Doktertitel maakt. He keem in de Vereenigte Staaten, wo he bit 1997 in de Afdeelen General Circulation Research vun dat U.S. Weather Bureau tätig weer. Hüüd is dat dat Geophysical Fluid Dynamics Laboratory vun de NOAA. Van 1997 bit 2001 hett he an dat Frontier Research System for Global Change in Japan arbeit; he weer Direkter vun en Forschungsafdeelen, de för dat Ünnersöken vun de globalen Erwärmung tostännig weer. 2002 kehr he in de USA torüch, um as Gastwetenschapler an dat Forschungsprogramm vun de Atmosphären- un Ozeanwetenschapen vun de Princeton University mittowarken.
He is intüschen US-Staatsbörger.[1]
Manabe hett mit den Direkter vun dat Geophysical Fluid Dynamics Laboratory vun de NOAA, Joseph Smagorinsky, tosommen arbeit. He hett tonächst in Washington, D.C. un later in Princeton (New Jersey) dreedimensionale Modelle vun de Eerdatmosphäre entwickelt. In‘n 1967 hemm he un Richard Tyron Wetherald wiest, dat en stiegend Kohlenstoffdioxid-Gehalt in de Erdatmosphäre dorto führt, dat de Hööcht, in de de Eer Warmt in’t All afstrahlt, stiggt. [2] 1969 hemm Manabe un Kirk Bryan de Ergevnisse vun de weltwiet eerste Klimasimulatschoon mit en kuppelten Ozean-Atmosphären-Modell bekannt maakt, bi dat ok de Infloot vun den ozeaanschen Wärmetransport up dat Globalklima berücksichtigt wurr.[3]
In den 1970er un 1980er Johren hett de Grupp um Manabe bahnbreekend Arbeiten bekannt maakt; dorbi hemm se hör Klimamodelle bruukt, um de Klimasensitivität, also de Sensitivität vun dat Klima up verännert Drievhuusgas-Konzentratschonen to ünnersöken.[4] Disse Arbeiten weern en wesentlich Grundlaag vun dat vun dat Intergovernmental Panel on Climate Change erstellten Eersten Saakstandsbericht to de globale Erwärmung, an de ok Manabe mitarbeit hett. Todem weer he ok an den Darten Saakstandsbericht vun dat IPCC bedeeligt.[5]
Wiedere bedüüdend Bidrääg hett he ünner annern mit de Idee leist, dat dat Eerdklima mehr as en stabilen Tostand hemm kunn[6] un indem he wies, dat de Wessel tüschen sückse Tostände mit Hülp vun en relativ realistisch Modell dör schmültend Ieskappen maakt wurrn kunn. [7]
Manabe is Liddmaat vun de United States National Academy of Sciences un utländsch Liddmaat vun de Academia Europaea un de Royal Society of Canada. 1977 wurr he mit den Jule G. Charney Award ehrt. 1992 weer he de Eerste, de den Blue Planet Prize vun de Asahi Foundation kreeg.[8] 1995 wur he mit den Asahi-Pries ehrt.[9] In dat Johr 1997 wurr hüm vun de Volvo Foundation de Volvo Environment Prize tospraken.[10] Anner Utteknungen weern de Carl-Gustaf Rossby Research Medal vun de American Meteorological Society, de Roger Revelle Medal vun de American Geophysical Union[11] un de Milutin Milankovic Medal vun de European Geophysical Society.[12] In dat Johr 2010 kreeg he mit de William Bowie Medal de hööchste Utteknung vun de American Geophysical Union.[13] För 2015 wurr hüm de Benjamin Franklin Medal vun dat Franklin Institute tospraaken, för 2008 de Crafoord-Pries un för 2016 de BBVA Foundation Frontiers of Knowledge Awards. In dat Johr 2021 kreeg he mit Klaus Hasselmann un Giorgio Parisi den Nobelpries för Physik „för bahnbreekend Bidrääg to dat Verständnis vun komplex physikalischer Systeme“, konkret „för dat physikalische Modelleeren vun dat Klima vun de Eer, de quantitative Analyse vun Variatschonen un de toverlässige Vörherseggen vun de Erderwärmung“.[14]