Wilhelmine Siefkes (Leer, 4 jannewaori 1890 - Leer, 28 augustus 1984) was een Duutse schriefster die veurnamelk in 't Oostfriese Nedersaksisch schreef. Ok schreef ze in 't Duuts en vertaalde ze warken uut 't Nederlaands en Fries. Naor heur is de Wilhelmine-Siefkes-Pries veur Platduutse literatuur vernuumd, intied det heur roman-feguur 'Keerlke' zien name gaf an de Keerlke-Pries veur lu die heur inzet veur 't Oostfries.
Siefkes onderhöld contacten mit Nedersaksische schrievers uut Nederlaand en har in de jaoren vieftig wark staon in 't in Grunning epubliceerde tiedschrift 't Swieniegeltje.
Siefkes stamde uut een boerenfemilie uut Leer in Oostfrieslaand. Ze wördden in 1910 lerares in 't laandelijke Jemgum en gaf vanof 1917 les in Leer. Deur de Eerste Wereldoorlog gruide heur politieke bewustzijn en kwaamp ze in de kunde mit sociaaldemocratische ideeën. In de Arbeiterwohlfahrt-beweging zette ze heur in veur de arbeidersklasse.
In 1933 plaatsten de nationaalsocialisten heur uut heur beroep, en töt 1945 har ze een schriefverbod. Ze gebruukte 't pseudoniem Wilmke Anners uumme toch wieder te schrieven. Umdet ze vund det de Evangelisch-Luterse Karke niet kritisch genog was aover de nazi's, stapte ze in 1933 uut dizze karke en gunk bij de Mennonieten, waor ze een levenlaank mit verbunden bleef.
Heur anoniem inestuurde roman-manuscript Keerlke kreeg in 1940 de Fehrs-Pries. Nao de oorlog gunk Siefkes niet weer an 't wark as lerares, mar richtte ze heur op de schrieverije en op cultuurpolitieke warkzemheden. De periode 1949-1970 was heur productiefste; der verschenen onder meer romans, gedichten, vertellegies en heurspöllen. Siefkes interesseerde heur baovenal veur 't allentstaonde individu. Een weerummekerend thema in heur wark bint de existentiële perblemen van kiender en jongern.
|
Dit artikel is eschreven in 't Zuudwest-Drèents. |