Wang fuit persona maximi momenti in Schola Mentis, philosophia Neoconfuciana a Lu Jiuyuan (陸九淵) ex Song Meridiano condita, quae schola novam Mencii interpretationem celebravit.
Wang Yangming habetur unus ex quattuor maximis magistris Confucianismi in historia Sinarum, cum Confucio ipso, Mencio, et Zhu Xi.
Chan, Wing-tsit. 1963b. A Source Book in Chinese Philosophy. Princetoniae Novae Caesareae: Princeton University Press. ISBN 1400809649, ISBN 9781400809646.
Ivanhoe, Philip. 2009. Readings from the Lu-Wang school of Neo-Confucianism. Indianapoli: Hackett Publishing Company. ISBN 0872209601.
Gillin, Donald G. 1967. Warlord: Yen Hsi-shan in Shansi Province 1911–1949. Princetoniae Novae Caesareae: Princeton University Press. LCCN 66014308.
Israel, George L. 2016. "The Renaissance of Wang Yangming Studies in the People’s Republic of China." Philosophy East and West vol. 66 no. 3 3 pp. 1001-1019
Ivanhoe, Philip J. 2002. Ethics in the Confucian Tradition: The Thought of Mengzi and Wang Yangming. Ed 2a retractata. Indianapoli: Hackett Publishing Company.
Кобзев А. И. 1983. Учение Ван Янмина и классическая китайская философия. Moscuae.
Nivison, David S. 1967. The Problem of "Knowledge" and "Action" in Chinese Thought since Wang Yang–ming. In Studies in Chinese Thought, ed. Arthur F. Wright, 112–45. Sicagi: University of Chicago Press.
Nivison, David S. 1996. The Philosophy of Wang Yangming. In The Ways of Confucianism, 217–231. Sicagi: Open Court Press.
Needham, Joseph. 1986. Science and Civilisation in China: Volume 5, Part 7. Taipeii: Caves Books, Ltd.