Petrus Cornellius
Familia
Memoria
Petrus Cornellius[1] (Francogallice Pierre Corneille) fuit scriptor praecipue fabularum scaenicarum Francogallicus. Qui Academiae Francogallicae sodalis fuit, anno 1641 cooptatus.
Petrus Cornellius natus est Rothomagi die 6 Iunii 1606, filius administratoris in aquis salibusque. Iurisprudentiae studebat in advocati munus renuntiaturus. Opus iuvenile »Mélite« (1629) consequebantur »Clitandre« et »La Veuve«; drama hoc cardinalem Richelaeus attentum fecit, qui Petrum Corneille poetam aulicum instituit cum emeritorio. Eventus infelix tragoediae secundum Senecam Euripidemque confectae provocat reditum ad comoedias. Pepigit lusum scurrilem iocularemque »L'illusion comique«, qui annos triginta identidem dabatur. Opusculo »Cid«, cui exemplo fuit versio Hispanica Gulielmi de Castro, anno 1636 vel irrisores criticosque suos mirabundos fecit. Francogalli enim id momentum principio litteraturm suarum aurearum esse dicunt.
Eodem fere valore sunt tragoediae historicae »Horace« (1640), »Cinna« (1640) et »Polyeucte« (1643); characterum comoedia »Le Menteur« (1642, secundum opus Ioannis Roderici de Alarcón) a Francogallis fons comoediarum superiorum putatur, quamquam ibi (ut et apud »Suite du Menteur« (1643, secundum Lope) errores nonnullos iuveniles iteravit. Eiusdem periodi sunt adhuc »La mort de Pompée« (1642), »Rodogune« (1641), »Théodore« (1645), »Héraclius« (1647), »Andromède« (1650), »Don Sanche d'Aragon« (1650), »Nicomède« (1651) et »Pertharite« (1652). Gloria scriptoris autem sensim decrescebat et dramate novissimo repudiato theatra minoris aestimabat et vacabat ad interpretationes conficiendas. Itaque Thomae a Kempis translationem finire potuit.
Cum autem Molière eiusdem turba histrionum et maecenates velut Nicolaus Fouquet decisiones a theatro abstinendi valde maererent, Petrus Corneille ad scaenas rediit. Tamen plausum est solummodo operibus »Oedipe« (1659), »Sertorius« (1662) et »Othon« (1664); alia opera autem (»La toison d'or«, »Sophonisbe«, »Agésilas«, »Attila«, »Tite et Bérénice«, »Psyché«, »Pulchérie« et »Suréna«, 1674) ingenia pristina intellegere non sinebant. In Academiam Francicam anno 1647 cooptatus non ante annum 1662 cum familia et fratre Thoma Lutetiam commigravit.
Novissimis annis vel nutrimina emere haud facile erat, quoniam emeritorium magis magisque decrescens ex anno 1674 non iam recepit. Nicolao Boileau mediatore sors melior fiebat, antequam paulo post vita defungeretur. Obiitus Lutetiaa die 1 Octobris 1684.
Quamvis multas monitus e theatris Italicis Hispanicisque sumpsisset, theatrum nationale purum creare voluit. Honorem, gloriam, patriam maximi momenti esse sublineavit. Ingenium eius purum, logicum, acre fuit unde explicetur eius amor generis scribendi patheticissimi, fortissimi, rectissimi. Dialectica eius effecit debilitatem quandam: heroes enim in pluribus colloquiis et sententiis artificiosis satis longe versantur, cupiditas heroidum verbosa non e corde sed e capite venire videtur. Amor muneri et passio rationi cedere debet. Pro factis dantur pamphletae itaque incrementum psychologicum figuris dramaticis vix conceditur.
Corneille etiam poemata lyrica, epigrammata, soneta, carmina matricalia, odas, epistulas ad regem datas, conversiones metricas exarabit. Theoriam de classico theatro Francogallico in libris »Examens« et »Discours du poème dramatique, de la tragédie, des trois unités« tractavit. Editio operum omnium anni 1682 a Corneille ipso examinata est. Rothomagi ei anno 1834 statua erecta est.)
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Petrum Cornellium spectant. |