Dyalogus creaturarum moralizatus (Coloniae, 1481): titulus manu tinctus
Maynus de Mayneriis seu Maninus Mediolanensis (apud posteriores "Magninus"; ItalianeMaino de' Maineri; mortuus inter annos 1364 et 1368) fuit scriptor in lingua Latina de rebus diaeteticis et cibariis.[1]
Mediolani ut videtur inter annos 1290 et 1295 natus, eadem in urbe educatus, Lutetiae eruditus est, ubi patronus Andreas Ghinus(it) consiliarius merebat regibus Carolo IV et Philippo VI. Maynus his annis opus philosophicum Tractatum de intentionibus secundis composuit et contubernali nobili Thoma Saluciensi dicavit.[2] Iam magister artium in universitate, baccalaureatus est in medicina anno 1326. Ab hoc fere anno medicus meruit iuxta regem ScotorumRobertum Brussium, qui iam multos annos aegrotans anno 1329 mortuus est.[3]
Maynus anno 1331, Lutetiam reditus, nuper maritus, a papa Ioannis XXII officium magistri regentis facultatis medicae retinere permissus est, rue de la Harpe his annis habitans.[4] Andreas Florentinus ab 1329 episcopus Atrebatensis meruerat, unde Turnacum anno 1334 translatus est: eo Maynus anno 1336 properavit. Ante annum 1346, Andrea iam mortuo, Maynus Mediolani revenit ubi aulam dominorum Vicecomitum Ioannis et Luchini frequentavit, medicus ab initio Luchino, mox Ioanni, dein Galeacio II et Barnabae operam dedit. Anno 1347 "magister Maynus fysycus" iuxta Isabellam de Flisco (Isabella Fieschi), Luchini coniugem, Venetias profectus est.
Mediolani in regione Portae Ticinensis ab 1351 habitabat, sed ab 1364 prope Papiam in castello Pandino(en). Anno 1360Librum octo tractatuum et Libellum de preservatione ab epidemia perfecit.[5] Ultimis annis Papiae apud universitatem medicinam docuisse censetur.[6]
"Magnum astrologum" in aula Vicecomitum meruisse refert Petrarca.[7] Maynus iam in Francia fist à Paris plusieurs jugemens particuliers de la science de astrologie ("Lutetiae speciales aliquot diiudicationes scientiae astrologicae fecerat") secundum Simonem de Phares(fr) astrologum aevi posterioris. Theorica corporum caelestium[8] opus adhuc ineditum, ad scientiam astrologicam pertinet.
Opus eius principale fuit Regimen sanitatis,[9] anno 1331 confectum et patrono Andrea Ghino(it) dicatum, eo tempore episcopo Atrebatensi. Inter 1331 et 1336 Compendium regiminis sanitatis confecit et ad Antonium de Flisco (Isabellae fratrem) dicavit.[10]Opusculum de saporibus a gastronomis celebratur, cuius recensio brevior in regimine sanitatis incorporatur (cap. 20) sed recensio longior separatim servatur. Huius opusculi editio anno 1934 a Lynn Thorndike divulgata est; commentarium Terentius Scully recentius divulgavit.[11] Insuper Liber octo tractatuum,[12] hodie usque ineditum, de re diaetetica disserit.[13]
↑Tiziana Pesenti, "Le origini dell'insegnamento medico a Pavia" in Storia di Pavia vol. 3 fasc. 2 (1990) pp. 454-474, vide pp. 462-464; Proctor (2007) p. 18 et nota 8
↑Franciscus Petrarca, Seniles III ep. 1; Ferdinando Gabotto, "L'astrologia nel quattrocento" in Rivista di filosofia scientifica vol. 8 (1889) p. 396
↑Ms. Ambrosianus Mediolanensis E 114 sup., cc. 45-64; Palumbo (2006)
↑Mss. Bethesdensis NLM 513 (anno 1487 Leith in oppido exscriptus), Vaticanus Pal. Lat. 1098 et 1331, Seitenstetten 193; versiones Hibernicae mss. Dublinensis RIA 24.P.26, TCD 1315. Proctor (1995), Proctor (2007) pp. 23-25; Pucci Donati (2006)
↑Ms. Parisiensis Arsenal 873 ff. 1r-34r ~; Proctor (2007) p. 22 et nota 26
1482 : Regimen sanitatis Magnini Mediolanensis ... Attrebatensi episcopo directum. Lovanii: Iohannes de Westfalia Textus apud Gallica
1495 : Regimen sanitatis Magnini Mediolanensis ... insuper Opusculum de flegbotomia [etc.]. Lutetiae: Felix Baligault Textus apud Gallica
1506 : Regimen sanitatis Magnini Mediolanensis ... insuper Opusculum de fleubotomia editum a perspicacis ingenii viro magistro Reginaldo de Villanova; additur quoque Astronomia Hypocratis,... de variis egritudinibus et morbis; item Secreta Hypocratis; item Averrois de venenis; item quid pro quo appotecariorum nuperrime castigatum, accuratissimeque per Nicholaum Rabby recognitum, cum nonnullis insuper Avicenne ac plerumque aliorum auctorum in margine cartharum insertis. Lutetiae: Jehan Petit Textus apud Gallica
1517 : Regimen sanitatis Magnini Mediolanensis ... insuper Opusculum de flebothomia [etc.]. Lutetiae: Jehan Petit Textus apud Gallica
1524 : Regimen sanitatis Magnini Mediolanensis ... insuper Opusculum de flebothomia [etc.]. Lutetiae: Jehan Petit Textus apud Gallica
Eruditio
Margherita Palumbo, "Maineri, Maino" in Dizionario biografico degli Italiani (Romae: Treccani, 2006) (fons principalis biographiae nostrae)
Caroline Proctor, Perfecting prevention: the medical writings of Maino de Maineri (d.c. 1368). Dissertatio universitatis Sancti Andreae, 1995 Textus
Caroline Proctor, "Physician to The Bruce: Maino De Maineri in Scotland" in Scottish Historical Review vol. 86 (2007) pp. 16-26 JSTOR
Enrico Carnevale Schianca, "Maino de Maineri e l’Opusculum de saporibus [con traduzione]" in Appunti di Gastronomia vol. 31 (2000) pp. 13-47 [1]
