Claudii Monet Impressio sole orto, 1872, oleum in textili, Musée Marmottan Monet Lutetiae. Ex hac pictura ortum est nomen motus, postquam commentarius "Exhibitio Impressionistarum" Ludovoci Leroy picturam adumbrationem tantum fuisse satirice dixit.
The Fighting Temeraire, ab I. M. W. Turner anno 1839 picta, opus atmosphaericum dictum, quod ortum impressionismi maxime movit.
Petri Augusti Renoir Saltatio ad Moulin de la Galette (Bal du moulin de la Galette) (Museum Orsay, 1876), unum ex magnis operibus clarissimis.[1]
Berthae Morisot Portus ad Lorient, 1869, Pinacotheca Artis Nationalis Vasingtoniae.
Iacobi Abbott McNeill Whistler Nocturnus in nigro et aureo: rocheta cadens, 1874, Institutum Artium Detroitense
Puella cum persicis (1887, Tretyakov Gallery), pictura a Valentino Serov facta
Arthuri Streeton Aetas aurea, Eaglemont, 1889 (Pinacotheca Nationalis Australiae), exemplum impressionismi Heidelbergensis.
Petri Severini Krøyer Hip, Hip, Hurrah!, 1888, Gothenburg Museum of Art; socios Pictorum Skagen monstrat.
Claudii Monet Nymphaeaceae, 1916, National Museum of Western Art, Tocio

Impressionismus fuit motus artis qui saeculo undevicensimo floruit, cui insigniter erant parvi, tenues, sed manifesti penicilli ictus, compositio aperta, exacta lucis mutantis depictio (saepe effectus temporis transientis attingens), res ordinariae, motio ut magna perceptionis experientiaeque humanae pars, et inusitati oculorum anguli. Impressionismus ortus est inter artifices Lutetiae habitantes qui liberis artis exhibitionibus annis 1870 et 1880 innotuerunt.

Vulgata artis societas in Francia impressionistas acriter petebat. Nomen huius motus ex Impressione sole orto, titulo tabulae Claudii Monet, derivatur, unde Ludovicus Leroy, criticus artis, vocabulum divulgavit in "Exhibitio Impressionistarum," recognitione satirica in Le Charivari diario Lutetiano edita.

Progressus impressionismis in artibus oculorum modos similes in aliis mediis mox produxit, qui musica impressionistica et litterae impressionisticis appellantur.

Conspectus

Primi impressionistae, artifices rerum novarum suo tempore cupidi academicas picturae regulas violabant. Picturas ex coloribus libere versis, qui lineamentis formisque antecedebant, construebant, ex exemplo Eugenii Delacroix, Iosephi Mallord Gulielmus Turner, aliorumque pictorum. Etiam realisticas vitae quotidianae scaenas pingebant, saepeque foris laborabant. Naturae mortuae imaginesque hominum, cum picturis topiariis, olim in officina pictae erant.[2] Impressionistae reperierunt se breves transientisque lucis solaris effectus capere posse cum foris, vel ut Francice dicebant en plein air, laborarent. Generales contra singulos effectus depingebant, breves fractosque penicilli ictus colorum purorum et non mixtorum adhibentes—colorum non blande adumbratorum, ut mos fuerat—ad acres vibratus colorum effectus creandos.

Impressionistae maximi momenti

Artifices maximi momenti in progressu impressionismi in Francia, alphabetice perscripti, erant:

Pinacotheca

Praeter Franciam

Inter impressionistas maximi momenti sunt:

Nexus interni

Notae

  1. ↑ Ingo F. Walther, Masterpieces of Western Art: A History of Art in 900 Individual Studies from the Gothic to the Present Day, Part 1, (Centralibros Hispania Edicion y Distribucion, S.A., 1999), ISBN 3822870315.
  2. ↑ Maior exceptio erat Canaletto, qui foris laborare solebat, et camera obscura fortasse utebatur.
  3. ↑ Cole 1991: 242.
  4. ↑ Denvir 1990: 140.

Bibliographia

Mexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad picturas impressionisticas spectant (Impressionist paintings, Impressionism).
Vicicitatio habet citationes quae ad Impressionismus spectant.
Vide impressionismum in Victionario.


Categoriae