Eduardus, vulgo Édouard Nignon (natus ad portum Namnetum die 9 Novembris 1865; Brealli die 30 Octobris 1934 mortuus) fuit coquus et scriptor de re culinaria. Cum scriptoribus satis celebribus (inter quos Henrico de Régnier et Gulielmo Apollinaire opus mythistoricum gastronomicum L'Heptameron des gourmets anno 1919 divulgari curavit. Sub umbra coaevi Augusti Escoffier celatus debita celebritati carebat, sed in urbe natali anno fere 2007 per fundationem Instituti Eduardi Nignon commemoratus est.[1]
In urbe natali educatus apud ganearios ab anno aetatis decimo laboravit artesque gastronomicas imbibit. Lutetiae ab 1880 usque in 1892 degens apud plures tabernas, inter quas Café de la Paix(fr), Maison dorée(fr), Café Anglais(fr), in eadem arte eruditus est. Cantiliaci interdum iuxta ducem de Albamarla(fr) cenas privatas parabat. Mox peregrinus Vindobonae apud Trianon, Lutetiae breve temporis spatium iuxta Ludovicum Paillard, Londinii ab anno 1898 apud deversorium Claridge's, Moscuae post duos annos in popina Eremitagii operam dedit. Hoc tempore iuxta mercatorem maecenatemque Ioannem Morozov(ru), interdum et iuxta imperatorem Nicolaum II cenas parabat.
Lutetiae anno 1908 reditus, "libertate" sua pleniter nacta, popinam Larue adquisivit (ubi iam laborabat successor Octavius Vaudable) et usque in 1922 direxit.[2] Franciscopoli in expositione universali 1915 vina Gallica promovit. Eodem anno orphanotrophium restauratorum limonatariorumque Parisiensium condidit. Opus mythistoricum gastronomicum L'Heptameron des gourmets, cum scriptoribus amicis confectum adiuvante philologo Bertrando Guégan, anno 1919 divulgari iussit.[3]
Anno 1922, gravi renum morbo affectus, popina nepoti suo Caelestino Duprat concessa, Breallum sub Monteforti provinciae Britanniae Minoris petivit. Ibi tranquillius senescens opera Les Plaisirs de la table et Éloges de la cuisine française conscripsit necnon librum scholasticum puellis Bretonicis dedicatum Précis de cuisine familiale.
Inter fontes nostros
.jpg)