(Longus) cursus campester[1] (Norvegice: langrenn) est nartationis genus maxime acceptum.
In hac nartandi ratione chionopedilis[2] baculisque facta non tantum deorsum in vallem laberis sed pulsu retro et horizontaliter et sursum moveris. Plerumque id in curriculo athletis praeparato, quod vestigia in plagis niveis bene visibilia efficit, fit. Agitur de athletica arte quae sanitati maxime prodest et hominibus omnium aetatum recommandari potest, quoniam omnes musculi, nervi, artus regulariter contenduntur atque detenduntur.
Genera finitima sunt biathlon[3], combinatio septentrionalis, directoriorum nartatio (Ski orienteering), nartatio rotalis (Roller skiing), pedirotis prolapsus[4] (Nordic inlineskating) et ambulatio nartatoria (Nordic walking).
Longus cursus campester a spectatoribus magni aestimatur et certamina saepe a Foederatione internationali nartatoria (FIS) eduntur. Praeterea privatim haec ars athletica variis methodis colitur, quae aut certationi acerbae aut ambulationi lentae ad animas refocilandas similis esse potest.
Anno 1892 in monte Holemkollen prope Osloam primum magnum certamen celebratum est; studentes quidam e Norvegia oriundi post annum 1870 mores suos in Germania notos fecit et ibi praeconia fecerunt e.g. Raimundus Pilet legatus (anno 1889), Fredericus Breuer in Nigra silva et saltuarius Förster in Harticis montibus. Denique Olympia hiemalia 1924 cursum campestrum officialter approbarunt. Mulieribus autem ea ars in ludis Olympicis hibernis ex anno 1952 patet.
Vicimedia Communia plura habent quae ad Longum cursum campestrem spectant. |