Boiari[1] fuerunt nobiles status superioris in quibusdam civitatibus Europae Orientalis a saeculo decimo usque ad saeuclum duodevicensimo (in principatibus Moldaviae et Valachiae ad annum 1864).
Etymologia vocis (Bulgarice боляр vel болярин; Russice боярин boyarin, pl. бояре; Dacoromanice boier; Graece βογιάρος) incerta est, fortasse Slavica vel Turcica, cum sensu magnates (a magno, maiore). A regno Bulgarico primo, boiari ut nobiles knezo proximi noti sunt, in quibus Consilium Boiaricum ("Duma") consistebat. Boiari Galiciae et Lituaniae in Polonia ad nobilitatem Polonicam (szlachta) adaequati sunt.
In Moscovia a saeculo sexto decimo usque ad tempora Petri Magni boiarus est gradus dignitatis (čin) maximus; ceteri sunt ocolnicius (окольничий), consiliarius, stolnikus (стольник), strapezius (стряпчий), nobilis (дворянин), diakus (дьяк), zylcius (жилец)[2] Gradus superiores a rege iis donabantur, qui originem nobiliorem habent. Hoc systema localitas (местничество, de loco regi propiore vel ab eo longinquiore in sessionibus Consilii Boiarici) nominabatur et multarum discordiarum causa erat; sed nonnullae gentes boiaricae habebantur, ceterae non.
Plurimi boiari illorum saeculorum famosi sunt.
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad boiaros spectant (Boyar, Boyars). |
![]() |
Lexica biographica: Treccani • Store norske leksikon |