Douglas Haig | |
---|---|
![]() | |
Fæddur | 19. júní 1861 |
Dáinn | 29. janúar 1928 (66 ára) |
Störf | Hermaður |
Maki | Dorothy Maud Vivian (g. 1905) |
Börn | Alexandra Henrietta Louisa, Victoria Doris Rachel, George Alexander Eugene Douglas, Irene Violet Freesia Janet Augustia |
Douglas Haig, fyrsti jarlinn af Haig, (19. júní 1861 – 29. janúar 1928) var herforingi og hermarskálkur í breska hernum. Í fyrri heimsstyrjöldinni fór hann fyrir herdeild Breta (British Expeditionary Force eða BEF) á vesturvígstöðvunum frá árinu 1915 til loka stríðsins. Hann var herforingi í orrustunni við Somme, orrustunni með hæsta dauðsfalli í hernaðarsögu Bretlands. Hann fór einnig fyrir her Breta í orrustunni við Passchendaele, vörn bandamanna við voráhlaupi Þjóðverja og síðan í gagnáhlaupi bandamanna sem leiddi til vopnahlés þann 11. nóvember 1918.[1][2][3]
Haig var mjög virtur meðal Breta í kjölfar stríðsins og þegar hann lést var lýst yfir þjóðarsorg á meðan útför hans var haldin. Síðan á sjöunda áratugnum hefur hins vegar farið að bera æ meira á gagnrýni á Haig fyrir forystu hans í fyrri heimsstyrjöldinni.[4][5][6] Hann fékk viðurnefnið „Haig slátrari“ (Butcher Haig) fyrir þær tvær milljónir Breta sem létu lífið undir forystu hans.[4] Stríðsminjasafnið í Kanada segir um Haig að „stórtæk en dýrkeypt áhlaup hans við Somme (1916) og Passchendaele (1917) eru orðin táknræn fyrir blóðsúrhellingar og vonleysi fyrri heimsstyrjaldarinnar“.[7]
Majór-hershöfðinginn John Davidson, sem skrifaði ævisögu Haig, hefur hrósað forystu hans. Síðan á níunda áratugnum hafa margir sagnfræðingar fært rök fyrir því að hatur almennings á Haig hafi ekki tekið tillit til þróunnar nýrrar hertækni og -bragða í leiðtogatíð hans og vægi hans í sigri bandamanna árið 1918. Þessir sagnfræðingar telja himinhátt dauðsfallið afleiðingu hernaðarlegar stöðu Breta á þessum tíma.[1][2][3][8][9][10]