| Ventura de la Vega | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 14 de xullo de 1807 |
| Lugar de nacemento | Buenos Aires |
| Falecemento | 29 de novembro de 1865 |
| Lugar de falecemento | Madrid |
| Nacionalidade | Arxentina |
| Ocupación | dramaturgo, escritor, libretista e poeta |
| Fillos | Ricardo de la Vega |
| Na rede | |
    | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Buenaventura José María de la Vega y Cárdenas coñecido como Ventura de la Vega nado en Buenos Aires, Vicerreinado do Río da Prata, o 14 de xullo de 1807 e finado en Madrid o 29 de novembro de 1865, foi un escritor e dramaturgo hispanoamericano que tivo a súa consagración en España.
Naceu na cidade de Buenos Aires, entón capital do Vicerreinado do Río da Prata, en 1807. Cando o seu pai morreu, manifestou o seu desexo de que se educase en España e cando fixo once anos, tras a Revolución de Maio e en plena loita pola emancipación arxentina, a súa nai mandouno á Península para coidar dun tío seu.
A tradición indica que mentres o neno se resistía a ser levado a bordo e era conducido pola forza dende o peirao, berraba "Cidadáns, consentirán que un arxentino sexa expulsado da súa terra, pola forza e contra a súa vontade?".[1]
A súa adaptación a España tería sido rápida. No colexio de San Mateo de Madrid foi discípulo de Alberto Lista, de quen recibiu o gusto polo clasicismo moderado, e compañeiro de José de Espronceda, con quen formou parte da sociedade secreta Los Numantinos, polo que estivo preso nun mosteiro de Madrid. Morreu o seu tío, rematou a guerra e consolidouse a independencia arxentina, a súa familia pediulle que regresase a Buenos Aires pero Ventura decidiu ficar en España.
Conservador desde 1836, chegou a ser mestre de Isabel II e director do Teatro Español en 1847, así como académico da Real Academia Española en 1842; no seu discurso de ingreso arremeteu contra o romanticismo pola súa agresividade social. As súas ideas xuvenís, algo voltarianas, evolucionaron cara á relixiosidade, sobre todo a partir do seu matrimonio coa famosa cantante Manuela Oreiro Lema (1838).[2]
O seu fillo Ricardo de la Vega tamén acadou fama como escritor e libretista.
Ventura de la Vega foi un poeta lírico e dramático. En xeral, tanto na poesía como no teatro, é clásica e contraria ao Romanticismo, aínda que en ocasións reciba a súa influencia. Os seus libros poéticos son Rimas americanas (A Habana, 1833, só os primeiros poemas), Obras poéticas (París, 1866) e Poesías líricas (Madrid, 1873). Como humorista, segue os pasos de Leandro Fernández de Moratín e Manuel Bretón de los Herreros e fai gala dun sistema de valores claramente burgués e de clase media, a través dunha comedia de salón realista e moralizante. É polo tanto precursor do teatro de Adelardo López de Ayala e da alta comedia de Jacinto Benavente . Tradutor incansable, deixou nada menos que 86 traducións de obras de teatro, entre elas moitas de Eugène Scribe .
Escribiu libretos de zarzuela como Jugar con fuega (1853), para Francisco Asenjo Barbieri. A súa comedia máis coñecida é El hombre de mundo (1845), a historia dunha caveira atormentada polos celos, que Marcelino Menéndez Pelayo consideraba demasiado artificiosa. Unha frase desta obra, "Todo o Madrid sabíao, / todos os Madrid menos el" converteuse nun eslogan. Tamén cultivou a dramaturxia histórica con pezas como Don Fernando el de Antequera (1847) representada na inauguración do Liceu o 4 de abril de 1847, con actores tan coñecidos como Carlos Latorre ou Bárbara Lamadrid. Dedicou a Cervantes dúas obras: El Quijote en Sierra Morena (1832), baseada no episodio de Cardenio e Dorotea, que lle valeu o eloxio de Larra, e Los dos camaradas (1857), sobre a vida de Cervantes.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ventura de la Vega  |
 |
A Galifontes posúe textos orixinais acerca de: Ventura de la Vega |
| Premios e fitos | ||
|---|---|---|
| Precedido por: José Musso Pérez-Valiente |
 Académico da Real Academia Española Cadeira F 1845-1865 |
Sucedido por: Cayetano Fernández Cabello |
