Tiorredoxina | |||
---|---|---|---|
Estruturas dispoñibles | |||
PDB | Buscar ortólogos: PDBe, RCSB | ||
Identificadores | |||
Nomenclatura | Outros nomes
| ||
Identificadores externos | |||
Locus | Cr. 9 q31.3 | ||
Padrón de expresión de ARNm | |||
Máis información | |||
Ortólogos | |||
Especies |
| ||
Entrez |
| ||
Ensembl |
| ||
UniProt |
| ||
RefSeq (ARNm) |
| ||
RefSeq (proteína) NCBI |
| ||
Localización (UCSC) |
| ||
PubMed (Busca) |
|
As tiorredoxinas son unha clase de pequenas proteínas redox que están presentes en virtualmente todos os organismos. Exerce un papel en moitos procesos biolóxicos importantes, incluíndo a sinalización redox. En humanos, as tiorredoxinas están codificadas polos xenes TXN (do cromosoma 9) e TXN2 (do cromosoma 22).[1][2] A mutación de perda de función de ambos os xenes das tiorredoxinas humanas é mortal no estadio de catro células do desenvolvemento embrionario humano. Aínda que non se comprende totalmente, a tiorredoxina é importante en medicina pola súa resposta ás especies reactivas do oxíxeno. Nas plantas, as tiorredoxinas regulan un espectro de funcións esenciais, que van desde o crecemento e floración ao desenvolvemento e xerminación de sementes. As tiorredoxinas xogan un papel na comunicación entre células.[3]
Atópanse practicamente en todos os organismos coñecidos e son esenciais para a vida dos mamíferos.[4][5]
A función primaria da tiorredoxina é a redución de residuos de cisteína oxidados e a rotura de pontes disulfuro.[6] Identificáronse múltiples substratos in vitro da tiorredoxina, como as ribonucleases, coriogonadotropinas, factores de coagulación, receptor de glicocorticoides e insulina. A redución da insulina úsase clasicamente como un test de actividade.[7] As tiorredoxinas mantéñense no seu estado reducido pola acción do flavoencima tiorredoxina redutase, nunha reacción dependente do NADPH.[8] As tiorredoxinas actúan como doantes de electróns a peroxidases e ribonucleótido redutases.[9] As glutarredoxinas relacionadas comparten moitas das funcións das tiorredoxinas, pero son reducidas polo glutatión en vez de por unha redutase específica.
A tiorredoxina é unha proteína oxidorredutase de 12-kD. As proteínas tiorredoxinas tamén teñen unha estrutura terciaria característica denominada pregamento de tiorredoxina. O sitio activo contén un ditiol nun motivo CXXC. As dúas cisteínas que forman o ditiol son a clave para a capacidade da tiorredoxina de reducir outras proteínas.
Para a Trx1, este proceso empeza cando o residuo Cys32, un dos residuos conservados nno motivo CXXC da tiorredoxina, ataca o grupo oxidado do substrato.[10] Case inmediatamente despois deste evento a Cys35, que é o outro residuo conservado de Cys da Trx1, forma unha ponte disulfuro coa Cys32, transferindo así 2 electróns ao substrato, que está agora na súa forma reducida. A Trx1 oxidada é despois reducida pola tiorredoxina redutase, a cal á súa vez é reduida polo NADPH como se describe máis abaixo.[10]
A Trx1 pode regular as modificacións postraducionais non redox.[11] Nos ratos con sobreexpresión específica no corazón de Trx1, os estudos proteómicos atoparon que a proteína SMYD1 (proteína 1 que contén dominios SET e MYND), unha lisina metiltransferase altamente expresada en tecidos cardíacos e outros tecidos musculares, está tamén regulada á alza. Isto suxire que a Trx1 pode tamén xogar un papel na metilación de proteínas por medio da regulación da expresión de SMYD1, o cal é independente da súa actividade de oxidorredutase.[11]
As plantas teñen un complemento especialmente complexo de Trx composto de seis tipos ben definidos (Trxs f, m, x, y, h, e o) que se encontran en diversos compartimentos celulares e funcionan nun conxunto de procesos. As proteínas tiorredoxinas vexetais móvense de célula a célula, o que representa unha nova forma de comunicación celular nas plantas.[3]
A tiorredoxina presenta interaccións con:
A Trx1 regula á baixa a hipertrofia cardíaca, que é o engrosamento das paredes dos ventrículos do corazón, por interaccións con varias dianas diferentes. A Trx1 regula á alza a actividade transcricional dos factores respiratorios nucleares 1 e 2 (NRF1 e NRF2) e estimula a expresión do receptor γ coactivador 1-α activado polo proliferador do peroxisoma (PGC-1α).[22][23] Ademais, a Trx1 reduce dous residuos de cisteína na histona deacetilase 4 (HDAC4), o cal permite que a HDAC4 sexa importada desde o citosol, onde se encontra a forma oxidada,[24] ao núcleo celular.[25] Unha vez no núcleo, a HDAC4 reduida regula á baixa a actividade de factores de transcrición como NFAT que son mediadores da hipertrofia cardíaca.[10] A Trx 1 tamén controla os niveis de microARN no corazón e inhibe a hipertrofia cardíaca ao regular á alza miR-98/let-7.[26] A Trx1 pode regular o nivel de expresión de SMYD1, e así pode modular indirectamente a metilación co obxectivo da protección cardíaca.[11]
A tiorredoxina utilízase en produtos para o coidado da pel como antioxidante en conxunción coa glutarredoxina e glutatión.[27]