Savate, tamén coñecido como boxe française (boxeo francés) ou kickboxing francés, é unha arte marcial francesa que usa tanto as mans como os pés como armas e inclúe elementos do boxeo occidental, técnicas de apreixe e técnicas de perna (só cos pés: nin xeonllo, nin tibia). Os practicantes de savate son chamados savateurs ou "tireurs" no caso dos homes, e savateuses no das mulleres.
Savate toma o seu nome da palabra francesa para bota vella (calzado pesado que se adoitaba usar durante os combates) e é actualmente unha amálgama para as técnicas francesas de loita de principios do século XIX. Nesa época, savate era un tipo de loita común en París e no norte de Francia; e no sur, especialmente no porto de Marsella, os mariñeiros desenvolveran outro estilo coñecido como jeu marseillais (xogo marsellés), que foi renomeado a chausson (zapatilla, que era o calzado que usaban os mariñeiros). En contraste, nesta época en Inglaterra (o lugar de nacemento do boxeo e as regras de Queensberry), dar patadas era visto como antideportivo ou como algo que só usarían os máis covardes.
Os dous personaxes clave na historia do troco de loita da rúa a savate moderno son Michel Casseux (tamén coñecido como "lle Pisseux") (1794-1869), e Charles Lecour (1808-1894). Casseux abriu en 1825 o primeiro edificio para practicar e promocionar unha versión regulamentada de chausson e savate (prohibindo os golpes coa cabeza, ataques cos polgares aos ollos etc). De calquera maneira, o deporte aínda así non conseguiu desfacerse de seu reputación de loita da rúa. Un alumno de Casseux, Charles Lecour estivo exposto á arte inglés do boxeo sobre o ano 1830 e sentiuse desfavorecido, só usando as súas mans para mallar os pés do opoñente e así afastalos, no canto de pegar puñadas como no boxeo. Por esta razón adestrouse en boxeo durante dous anos antes de, en 1832, combinando boxeo con chausson e savate para crear o deporte de savate boxe française tal e como o coñecemos hoxe.
Quizais o recoñecemento máis salientado no que fai á respectabilidade do savate veu en 1924 cando foi incluído como deporte de exhibición nos Xogos Olímpicos de París. A pesar das súas raíces, o savate é un deporte relativamente seguro para aprender. Segundo USA Savate [1], "savate está nos lugares baixos de lesións cando é comparado co fútbol, fútbol americano, hóckey, ximnasia, baloncesto, béisbol e patinaxe en liña"
Na actualidade, o savate é practicado en todo o mundo por afeccionados: desde Australia a Estados Unidos e desde Finlandia ao Reino Unido. Moitos países, como é o caso dos Estados Unidos ten federacións nacionais dedicadas a promover o deporte.
O savate moderno dá tres niveis de competición: asalto, precombate e combate. En asalto, os competidores necesitan concentrarse na técnica mentres intentan facer contacto; os árbitros castigan con penalizacións o uso de forza excesiva. Precombate permite loita sen límites na forza mentres os loitadores leven protección como cascos e espinilleras. Combate, o nivel máis intenso, é similar ao precombate pero o uso de obxectos de protección está prohibido (agás no caso das coquillas e os protectores bucais).
Moitas artes marciais teñen sistemas de cálculo de nivel dos practicantes, como a cor dos cintos no karate. De igual maneira, o savate usa diferentes cores nas luvas para indicar o nivel dun loitador; aínda que, ao contrario que disciplinas como o judo ou a capoeira, que se asignan novos cintos en cada promoción, calquera loitador pode usar o mesmo par de luvas en varias promocións (polo que o nivel non se corresponde directamente coa cor das luvas que usa, senón co que se establece na licenza). Os novatos empezan sen cor e os diferentes exames de ascenso permítenlle ascender a azul, verde, vermello, branco e amarelo por esta orde. A competición está restrinxida para as luvas vermellos e superiores; cada federación ten a posibilidade de establecer cales son as condicións mínimas para poder ensinar o deporte. En Francia é necesario ter a luva amarela para poder obter o grao de instrutor "moniteur" e a luva de prata na súa categoría técnica para acceder ao profesorado. Noutros países como México, todos os graos técnicos a partir do verde requiren dunha avaliación sobre temas de docencia para poder incrementar o desenvolvemento desta arte.
