O manifesto comunista considérase[quen?] un dos tratados políticos máis influentes da historia. Este manifesto, do que son especialmente famosas as frases de comezo e final (Un espectro percorre Europa: o espectro do comunismo e o lema Proletarios de tódolos países, xuntádevos!, respectivamente), favoreceu unha gran revolución social e política e foi a base ideolóxica do movemento obreiro internacional e do proceso revolucionario ruso, que culminou en 1917 coa creación da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS).
Burgueses e proletarios. Neste apartado introdutorio desenvólvese a idea de que a historia do mundo se basea na loita entre opresores e oprimidos, e concibe o modelo social de entón coma un espazo de enfrontamento entre a burguesía, obrigada a revolucionar constantemente os medios de produción para a súa propia supervivencia, e o proletariado, que aproveitará os cambios desencadeados polo capital para volverse contra el e derrubar a orde capitalista.
Proletarios e comunistas. Os autores identifican o proxecto comunista da Liga cós intereses do proletariado internacional, de xeito que define o comunismo coma a ideoloxía obreira final ou vangarda proletaria. Neste apartado desenvólvese propiamente o programa do comunismo e rebate as críticas vertidas contra o proxecto comunista. Así, establécese neste apartado a abolición da propiedade privada, a creación dun elevado imposto progresivo, a omnipotencia do Estado e o igualitarismo entre tódolos cidadáns. Mediante estas medidas (ditadura do proletariado) os autores buscan a desaparición das desigualdades de clase; e teoricamente, trala superación desta fase terá lugar o establecemento dunha sociedade libre e socialista na que o poder político xa non será necesario.
Literatura socialista e comunista. Entre a nebulosa de propostas de tendencia esquerdistas ou socialista da época, os autores do Manifesto destacan varias tendencias:
Socialismo reaccionario, apoiado polos pequenos comerciantes e campesiños que, vendo ameazada a súa supervivencia pola voracidade burguesa, súmanse ao comunismo para derribar ao gran capital.
Socialismo alemán, segundo eles é unha desafortunada imitación da literatura socialista francesa que queda relegada a unha función simplemente teórica e idealista, sen ningún valor práctico.
Socialismo burgués, entendido coma a coiraza dalgúns sectores da burguesía para resistir o pulo do proletariado. Segundo esta tendencia, a burguesía é unha clase boa e necesaria para o proletariado.
Socialismo utópico, conxunto no cal son enmarcadas as correntes de Saint-Simon, Robert Owen ou Charles Fourier, que non contemplan a loita de clases como necesidade para chegar a unha orde socialista.
Actitude dos comunistas ante os outros partidos da oposición. Tras unha enumeración da situación do partido comunista en diferentes países europeos e nos Estados Unidos de América, os autores chegan á conclusión de que o comunismo se sitúa en tódolos sitios enfronte do poder establecido e ao lado dos revolucionarios, sexan estes burgueses nun país feudal, campesiños nunha nación burguesa etc.
