.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de maio de 1991 Adamuz, España |
| Morte | 2 de marzo de 2017 (25 anos) Madrid, España |
| Causa da morte | choque anafilático (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Granada |
| Actividade | |
| Ocupación | rapeira , poetisa , música |
| Período de actividade | 2012 - |
| Pseudónimo literario | Gata Cattana Ana Sforza |
| Lingua | Lingua castelá |
| Instrumento | Voz |
| Obra | |
Obras destacables
| |
            | |
Ana Isabel García Llorente, nada en Adamuz (provincia de Córdoba) o 11 de maio de 1991 e finada en Madrid o 2 de marzo de 2017, foi unha artista, cantante, poeta, feminista e politicóloga andaluza, máis coñecida polos seus nomes artísticos Gata Cattana e Ana Sforza[1][2][3]
Conseguiu combinar diversas temáticas e estilos de tal forma que forxou un rap único cargado de poesía e mensaxes reivindicativas de corte feminista e político, unido ocasionalmente a ritmos flamencos que á súa vez lograba enfocar desde un son máis electrónico. Outras das súas temáticas recorrentes son a cultura de Andalucía, motivos históricos e da mitoloxía da Idade Antiga, en particular da cultura clásica e do antigo Exipto, así como tamén referentes da poesía, a filosofía, o ensaio, a narrativa e a cultura de masas. A diversidade dos seus temas abarcou desde o materialismo dialéctico, o andalucismo político-cultural e a antiglobalización até a introspección, o existencialismo e o seu reflexo na contemporaneidade, sempre desde unha visión feminista social, de igual forma toda a súa obra está marcada por unha procura ou desexo de transcender a Historia por medio da creación artística.[4]
A obra de Ana atópase nun límite difuso entre a poesía e o rap, tal e como ela dicía. Aínda que si diferenciaba como sentía a súa poesía e o seu rap, para ela a poesía era algo moi íntimo, que sacaba de dentro e era libre, sen ritmo. Mentres que no rap primaba a musicalidade das letras para que chegase á xente. Nunha das súas entrevistas, citaba a Quevedo e a Góngora, referíndose a eles como máis rapeiros que outros tantos da actualidade, e afirmaba que na actualidade ser poeta era ser rapeiro. A si mesma considerábase un híbrido entre ambos. Presentou un poemario autoeditado, A escala de Mohs (Homostultus Edicións, novembro de 2016).[5] Xunto co poemario publicou un EP titulado Inéditas.
Un dos artistas que máis lle influíu foi El Niño de Elche, que consideraba tiña o carácter reivindicativo que adoita aparecer na súa música, na que o flamenco é un referente esencial. Outra das constantes ao longo da súa obra son as alusións a Lorca, así como a obras do autor, Yerma ou Bernarda Alba. De forma paralela, ten unha progresión na que pasa dunha lírica con referencias exclusivamente cultas a buscar reapropiarse de elementos da cultura popular, non só andaluza, senón que en xeral refírese ás xergas españolas e o quinqui que doutra maneira acabaría esquecida. Este último concepto afirma que se foi consagrando nos últimos tempos.
Como poeta crece á calor de recitais undergound -recitou nunha cova de Granada- e do torneo de poesía en vivo Poetry Slam Granada, que gañou na tempada 2015/2015, un formato que chegou a introducir na súa cidade, Córdoba, en marzo do mesmo ano 2015, e á vez que desenvolve a súa faceta de rapeira seguiu penetrándose en diferentes veladas do ámbito da poesía (Versódromo 2016, Poesía o Barbarie) ou volvendo a Poetry Slam Granada como convidada de honra en febreiro de 2016.
A súa concepción do rap buscaba romper co purismo que caracterizaba ao estilo e non quedar ancorado en tempos pasados, recoñecía que ao longo da súa obra sufrira unha evolución pasando dese estilo máis purista a sacar todo o que ela tiña dentro, vertendo toda a súa creatividade. Supón unha apertura ao trap, e a novas temáticas, “Se ti queres dicir que o fas por pasta, que che interesa a pasta e, que… ou es unha tía, e dis que che gusta mover o cu, que che gusta este rolo, mólame o reggaeton, por que non? Para min é unha liberación”. Esta apertura a novos horizontes no rap, veo como unha oportunidade para que máis mulleres participen dentro do xénero e existan novos puntos de vista con novas temáticas que noutro caso xamais se darían.
Definía o seu rap como feito para xente esperta que constantemente estaba informada xa que adoitaba recorrer a alusións históricas ou mitolóxicas para facer referencia a eventos acaecidos no presente, ou polo menos ter un carácter curioso. Por outra banda adoitaba tentar transmitir as súas mensaxes e ideas de forma sutil, sobre todo nos últimos tempos.
Gata Cattana era unha grande esperanza do rap feminista e andaluz. Semanas antes de morrer tocou na madrileña salga Sol. Deixa un disco inédito, Banzai, producido por David Unison- que tiña prevista a súa publicación na primeira metade do ano 2017. Neste último disco realizou unha introspección buscando todo aquilo que puidese achegar ao rap e poder realizar ao fin un LP cun concepto claro e profundo, esta idea concorda co concepto que hai detrás do nome do disco. A palabra Banzai, de orixe xaponesa, fai referencia ao berro xaponés dos samurais cando van combater ou a suicidarse tras perder a batalla, para ela supuña a súa antes e despois á hora de crear o disco e que vise a luz, "E é xustamente iso o disco. É como ir á batalla e quedarme tranquila, soltalo todo".
A morte da artista, debido a un choque anafiláctico grave, deixou no aire a publicación do seu disco Banzai pero finalmente saíu á luz o 19 de outubro de 2017. O custo da publicación da súa obra póstuma foi sufragado tanto pola familia, como amigos e xente que traballou con ela, así mesmo a través de varios proxectos que se foron lanzando. A súa publicación supón unha homenaxe a Ana. Para a súa nai, tamén chamada Ana, a súa publicación supón cumprir co que se merece pola súa obra e figura e que dada a súa xenialidade tan pouco lle faltou por alcanzar.[6][7]
O nome artístico Gata Cattana xorde como unha proxección dos desexos da autora por converter a nena que era na muller actual, na que escribe e actúa, con todo, o personaxe, en palabras da autora, posuíuna. Ao final Ana pasa a converterse no que escribía, na proxección do que pensaba. Mentres que a si mesma defínese como unha moza normal, dun pobo recóndito e envorcada na poesía, sensible e comprometida, máis filosófica e profunda que o personaxe de Gata Cattana, que é a combativa e que domina, vindo reiterar o anterior. Cattana orixinalmente era un grupo da súa época en Granada cunha das súas mellores amigas, chamada Anabel, e é unha unión entre Gata e Ana. Tras a disolución do grupo, debido ao seu abandono da música, Gata decidiu adoptar Cattana como apelido en honra de devandito grupo.[8]
