Dafnis e Cloe | |
---|---|
Autor/a | Longo |
Orixe | Grecia |
Lingua | Grego antigo |
[ editar datos en Wikidata ] |
Dafnis e Cloe (grego: Δάφνις καὶ Χλόη, Daphnis kai Chloē) é unha novela escrita en grego antigo no Imperio Romano, a única obra coñecida de Longus.[1]
Está ambientada na illa grega de Lesbos, onde se supón que viviu o autor. O seu estilo é retórico e bucólico; os pastores e pastoras son moi convencionais, pero o autor transmite interese humano a ese mundo idealizado. Dafnis e Cloe parécese máis a unha novela moderna que o seu principal rival entre os romances eróticos gregos, Aethiopica de Heliodoro, que destaca máis pola súa trama que pola súa caracterización.
É a historia do neno Dafnis e a nena Cloe, ambos abandonados ao nacer xunto a uns símbolos identificativos. O cabreiro Lamon descobre a Dafnis e un pastor chamado Dryas atopa a Cloe. Cada un decide criar o fillo que atopa como propio. Dafnis e Cloe crecen xuntos, pastoreando os rabaños para os seus pais adoptivos. Namóranse pero, sendo inxenuos, non entenden o que lles pasa. Filetas, un vello e sabio pastor de vacas, explícalles o que é o amor e dilles que a única cura é o bico.[2] Eles fan iso. Finalmente, Lycaenion, unha muller da cidade, educa a Dafnis no amor. Daphnis, con todo, decide non probar a súa habilidade recentemente adquirida en Cloe, porque Lycaenion dille a Dafnis que Cloe "berrará e chorará e mentirá sangrando [como se fose asasinada]". Ao longo do libro, Cloe é cortexada por pretendentes, dous dos cales (Dorcon e Lampis) tentan secuestrala con éxito dispar. Tamén é levada por asaltantes dunha cidade próxima e salvada pola intervención do deus Pan. Mentres tanto, Dafnis cae nun pozo, é golpeada e secuestrada por piratas e case é violada. Ao final, Dafnis e Cloe son recoñecidos polos seus pais biolóxicos, casan e viven a súa vida no país.[3]
Os personaxes da novela inclúen:
Até principios do século XIX, faltaba preto dunha páxina de texto; cando Paul Louis Courier, mentor de Stendhal, foi a Italia, en tempos de Napoleón, atopou a que faltaba nun dos plutei (mesa de lectura romana ou lugar para gardar manuscritos) da Biblioteca Laurenziana de Florencia. Porén, tan pronto como copiou o texto, trastornou o tinteiro e derramou tinta por todo o manuscrito. Os filólogos italianos ficaron indignados, especialmente aqueles que estudaran o pluteo dando "unha descrición máis exacta" (un'esattissima notizia) dela, e acusárono de telo feito iso a propósito. Courier escribiu un libelo para se defender, e mesmo chegou a dicir que tal libelo foi o que o fixo atopar o seu verdadeiro estilo dicindo logo que atopara o seu estilo nunha mancha.[5]
A primeira edición vernácula de Daphnis e Chloe foi a versión francesa de Jacques Amyot, publicada en 1559. Xunto á Diana de Jorge de Montemayor (publicada nese mesmo ano), contribuíron a inaugurar unha moda europea da ficción pastoral nos séculos XVI e XVII. Daphnis e Chloe foi o modelo de La Sireine de Honoré d'Urfé, a Aminta de Torquato Tasso e O xentil pastor de Allan Ramsay . A novela Paul et Virginie de Jacques-Henri Bernardin de Saint-Pierre faise eco da mesma historia.
A historia presentouse en numerosas edicións ilustradas, incluíndo unha edición limitada de 1937 con xilografías de Aristide Maillol e unha edición ilustrada por Marc Chagall. Foi traducida ao galego por Mª Teresa Amado e revisada por Juan José Moralejo [6], publicado pola editorial Galaxia en 1994.
A obra de 1952 Shiosai (O son das ondas ), escrita polo xaponés Yukio Mishima tras unha visita a Grecia, considérase inspirada neste mito. Outra obra baseada nela é a novela de 1923 Le Blé en herbe de Colette.[7]
O filme de 1987 The Princess Bride contén semellanzas con Dafnis e Cloe.[8]
A obra foi adaptada a unha obra de radio de 45 minutos en 2006 por Hattie Naylor.
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Dafnis e Cloe |