Zwäihandlangschwärt us dr spanische Schwärtschmiidstadt Toledo

S Schwärt isch e Hau- und Stichwaffe mit ere Chlinge, wo lenger isch as öbbe 40 Santimeter, und eme Griff. D Chlinge cha graad oder booge si und äi- oder zwäischniidig[1]. Je noch dr Epoche und em Land, vo wo s chunnt, cha s e Barierstange haa und e Chnauf. S Wort „Schwärt“ isch us em althoochdütsche Wort swert oder au swerd entstande. Dr Ursprung vo däm altgermanische Substantiv isch aber umbekannt.[2]

Gschicht

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Schwärter git s sit dr früeje Bronsezit, wil mä nume mit Metall Chlingene het chönne mache, wo lang und elastisch si. D Hauptwaffe isch aber lang no d Lanze bliibe, won e lengeri Riichwiti het. E groossi Bedütig het s Churzschwärt, dr Gladius, in dr römische Armee gha. Das isch spööter vo dr lengere Spatha, wo ursprünglig e Kawalleriischwärt gsi isch und denn au mee und mee bi dr Infanterii iigsetzt worden isch, abglöst worde. In dr Spootantike isch d Spatha schwerer worde und mee und mee brucht worde zum driizschloo. Eso si denn au d Zwäihänderschwärt entstande, wo in dr Zít vo de Landschnächt im Zwäikampf iigsetzt worde si, wenn dr Gwalthufe emol usenanderbroche isch. D Landschnächt si aber vilmol mit eme Churzschwärt, em Chatzbalger, as Zwäitwaffe bewaffnet gsi.

Litratuur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Weblingg

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
 Commons: Schwärter – Sammlig vo Multimediadateie

Fuessnoote

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  1. Gerhard Seifert, Fachwörter der Blankwaffenkunde: dt. Abc der europäischen blanken Trutzwaffen; (Hieb-, Stoß-, Schlag- und Handwurfwaffen), Verlag Seifert, 1981
  2. Günter Drosdowski, Paul Grebe: Das Herkunftswörterbuch. Etymologie. In: Dudenredaktion (Hrsg.): Duden. Band 7. Bibliographisches Institut, Mannheim 1963, ISBN 3-411-00907-1, S. 630.
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Schwert“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.