Dr Pierre Boulez (2004)

Dr Pierre Boulez [ˈpjɛʀ buˈlɛz] (* 26. Merz 1925 z Montbrison, Département Loire; † 5. Jänner 2016 z Bade-Bade)) isch e französische Komponist, Dirigänt und Muusigtheoretiker gsii.

Läbe

dr Pierre Boulez anne 2008 bi dr Donaueschinger Musikdäg

Dr Pierre Boulez, wu aigetli zerscht het welle Mathematik un tächnischi Wisseschafte studiere, isch anne 1943 Kumpesizionsschueler vum Olivier Messiaen am Pariser Konservatorium wore un het derno 1945/46 bi dr Andrée Vaurabourg, dr Frau vum Arthur Honegger, un em René Leibowitz studiert. Är isch vu 1946 bis 1956 musikalische Laiter vum Ensemble Madeleine Renaud/Jean-Louis Barrault im Théâtre Marigny gsii. Anne 1951 het er si in dr Groupe de Recherches Musicales vum Pierre Schaeffer mit dr Musique concrète bescheftigt un het 1952 zum erschte Mol di Internazionale Feriekirs fir Neji Musik z Darmstadt bsuecht. Dert het er 1955 bis 1967 as Dozänt un as Dirigänt vum Darmstädter Kammerensemble gwirkt.

Anne 1954 het er z Paris d Kunzärtraie Domaine Musical grindet, wun er bis anne 1967 glaitet het, un isch Gaschtdirigänt vum Sidweschtfunk-Orkeschter z Bade-Bade wore. Derzue het er 1960 bis 1963 an dr Musikakademy z Basel un 1963 an dr Harvard University z Cambridge (Massachusetts) glehrt.

Im Johr 1966 het er as Wagner-Dirigänt debutiert mit em Parsifal bi dr Bayreuther Feschtspiil, wun er 1976 bis 1980 dr Ring vum Nibelung in dr zescht umstrittenen Inszenierig vum Patrice Chéreau dirigiert het. No dr aafangs wieschte Kritik het die Uffierig bal as „Johrhundertring“ gulte.

Vu 1967 bis 1972 isch er Gaschtdirigänt vum Cleveland Orchestra gsii, vu 1971 bis 1975 het er s BBC Symphony Orchestra un vu 1971 bis 1977 as Noofolger vum Leonard Bernstein s New York Philharmonic Orchestra glaitet. Är het z Paris am Centre Beaubourg s Institute de Recherche et de Coordination Acoustique-Musique (IRCAM) grindet, wun er vu 1976 bis 1992 Diräkter dervu gsii isch. A z Paris het er s Ensemble InterContemporain (EIC) grindet un isch 1976 bis 1979 Laiter vun em gsii. Anne 1984 het er mit em Frank Zappa zämmegschafft un het sibe Kumesizione vum Zappa dirigiert, wu uf em Album Boulez Conducts Zappa: The Perfect Stranger erschine sin. D LP isch z Paris ufgnuu wore, d Musiker het dr Boulez mit sym 16-chepfige Ensemble InterContemporain gstellt.

Ab dr 1990er Johr het dr Boulez as Dirigänt in Kunzärt un CD-Ufnahme mit große Tradizionsorkeschter zämmegschafft, unter anderem mit dr Berliner Philharmoniker un dr Wiener Philharmoniker. Anne 2004 isch er as Dirigänt vum Parsifal (Inszenierig: Christoph Schlingensief) retuurchuu uf Bayreuth.

Unter dr Laitig vum Boulez sin am 17. Oktober 2008 uf dr Donaueschinger Musikdäg bim Ereffnigskunzärt Stuck vum Fabián Panisello, dr Isabel Mundry un en Enno Poppe mit em SWR Sinfonyorkeschter Bade-Baden un Friburg urufgfiert woren un derzue sy aige Wärch Figures – Doubles – Prismes (1963/1968).

Dr Pierre Boulez het z Bade-Bade gläbt, ihri Verbundehait het d Stadt 2004 dur d Verleihig vu dr Guldenen Ehremedallie un 2015 mit dr Ehreburgerschaft zaigt.

Im Alter vu 90 Johr isch dr Pierre Boulez in sym Wohnort Bade-Bade gstorbe.

Muusig

Näben em Karlheinz Stockhausen und em Luigi Nono ghöört dr Pierre Boulez sit dr Middi vo de 1950er Joor zu de hervorstehendste Verdräter vo dr musikalische Avantgarde, speziell vo dr serielle Muusig. In sine Komposizione verbindet dr Boulez Razionalität und Logik mit de poetische Dradizione vo dr französische Muusig, bsundrigs vom Impressionismus. Sini ersti Schaffensfaase isch von ere üsserst kritische Iistellig zum äigene Wärk wie zu de Komposizione vo andere brägt. So het er immer wider Uffüerige vo konserwativere Kollege gstöört und vili Früewärk wider zruggzooge. Aber au spööter het er sini eltere Wärk die ganz Zit überarbäitet, so dass si kä ändgültigi Form öberchoo häi, sondern immer nume Stuefe vom ene kompositorische Entwiggligsbrozäss daarstelle.

Wärk

Kammermuusig, Ansambel- und Orchesterwärk

  • Bearbäitige für Orchester:
  • Notations I-IV (1978; revidiert 1984)
  • Notation VII (1997)
  • Livre I (1952)
  • Livre II (1956–1961)
  • Witerentwigglig (1960–1962): Don (Teggst: Stéphane Mallarmé)
  • Erwiterig (1964): Figures-Doubles-Prismes
  • Fassig für Klarinette und 21 Instrumänt in säggs Grubbe
  • Nöibearbäitig: Dialogue de l’ombre double
  • Fassig für Klarinette und Elektronik (1982–1985)
  • Fassig für Fagott und Elektronik (1995)
  • Fassig für Flöte, Klarinette und Trompete (1972)
  • Bearbeitung der Flötenstimme: Mémoriale für Flöte und acht Instrumente (1985)
  • Fassig für Flöte, Klarinette, Trompete, Harfe, Vibraphon, Violine, Viola, Violoncello und Elektronik (1973)
  • Bearbeitungen der Violinstimme:
  • Anthèmes (1991) für Violine
  • Anthèmes II (1997) für Violine und Elektronik
  • Fassig für Vibraphon und Elektronik (1986)
  • Fassig für Solo-Viola und säggs Wiole (2000)
  • Neubearbäitig und Erwiterig: Sur Incises (1996/98) für drei Klavier, drei Harfe und drei Schlagzüüger

Wokalkomposizione

  • Fassig für Sopran, Alt und Kammerorchester (1946)
  • Fassig für Sopran und großes Orchester (1950/51)
  • Hörspiilmuusig (1948)
  • Kantate (1950)
avant «l'Artisanat furieux»Commentaire I de «Bourreaux de solitude»«l'Artisanat furieux»Commentaire II de «Bourreaux de solitude»«Bel édifice et les pressentiments» version première«Bourreaux de solitude»après «l'Artisanat furieux»Commentaire III de «Bourreaux de solitude»«Bel édifice et les pressentiments» double

Urauffüerig 1955 z Baade-Baade, Läitig: Hans Rosbaud, Symfoniiorchester vom Südwestfunk

  • 1. Don (1960–1962) für Sopran und Orchester. Teggst: «Don du poème» («Je t’apporte l’enfant d’une nuit d'Idumée!»; Oktober 1865, Erstdruck April 1884)
  • 2. Improvisation I sur Mallarmé (1957) für Sopran und Kammerensemble. Teggst: «Le vierge, le vivace et le bel aujourd’hui» (Erstdruck Merz 1885)
  • 3. Improvisation II sur Mallarmé (1957) für Sopran und Kammerensemble. Teggst: «Une dentelle s’abolit» (Erstdruck Januar 1887)
  • 4. Improvisation III sur Mallarmé (1959) für Sopran und Orchester. Teggst: «A la nue accablante tu» (Erstdruck April/Mai 1895)
  • 5. Tombeau (1959) für Sopran und Orchester. Teggst: «Tombeau» («Le noir roc courroucé que la bise le roule»; Erstdruck Januar 1897)

Litratuur

Schrifte vom Pierre Boulez

Schrifte über e Pierre Boulez

Weblingg

 Commons: Pierre Boulez – Sammlig vo Multimediadateie
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Pierre_Boulez“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.