D Informel oder informelli Kunst (franzöösisch art informel) isch e Sammelbegriff für d Stiilrichdige in dr abstrakte (im Sinn von ere nit-geometrische, geegestandsloose) Kunst in Öiropa noch em Zwäite Wältchrieg. Si het iiri Ursprüng im Bariis vo de 1940er und 1950er Joor ghaa.

D Informel isch nid dur en äihäitlige Stiil charakterisiert sondern dur si künstlerischi Haltig, wo s klassische Form- und Komposizioonsbrinzip genauso ableent wie die geometrischi Abstrakzioon.[1] S Brinzip vo dr Formlosigkäit im Spannigsfäld vo dr Uflöösig und vom Wärde vo dr Form isch konstitutiv.[2] Under em Begriff Informel wärde verschiideni abstrakti Ströömige in dr öiropäische Noochchriegskunst zämmegfasst. Noch em Rolf Wedewer schliesst er zwäi verschiidnigi Usdruckswiise ii – s Gestische und d Texturologii.[3]

Dr Kunstkritiker Michel Tapié het dr Naame art informel für e Bariiser Usstellig im Studio Facchetti im Novämber 1951 brägt, won er ere der Ditel Signifiante de l'informel gee het.[4] Vor allem in dr Früezit het mä au d Bezäichnig Daschismus brucht, wo dr Kunstkritiker Pierre Guéguen brägt het.[5] En andere sünonüme Begriff is Lürischi Abstrakzioon.


Künstler vom Informel

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Künstler vom (dütsche) Informel wo internazionali und kunsthistorischi Bedütig häi, si dr Peter Brüning, Carl Buchheister, Karl Fred Dahmen, Karl Otto Götz, Hans Hartung, Gerhard Hoehme, Winfred Gaul, Bernard Schultze, Emil Schumacher, K. R. H. Sonderborg, Fred Thieler Hann Trier und Wilhelm Wessel.

Zu de Künstlergrubben vom Informel zele d Quadriga z Frankfurt am Main, ZEN 49 z München und d Gruppe 53 z Düsseldorf


Liddratuur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Fuessnoote

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  1. Christoph Zuschlag / Hans Gerke / Annette Frese (Hrsg.): Brennpunkt Informel. Quellen, Strömungen, Reaktionen. Köln 1998, S. 6.
  2. Rolf Wedewer: Die Malerei des Informel. Weltverlust und Ich-Behauptung. Deutscher Kunstverlag, München/Berlin 2007, S. 15f.
  3. Rolf Wedewer: Die Malerei des Informel. Weltverlust und Ich-Behauptung. Deutscher Kunstverlag, München/Berlin 2007, S. 10.
  4. Rolf Wedewer: Die Malerei des Informel. Weltverlust und Ich-Behauptung. Deutscher Kunstverlag, München/Berlin 2007, S. 97.
  5. Key Heymer: Zur Ausstellung. In: Le grand geste! Informel und Abstrakter Expressionismus 1946-1964. Usstelligkataloog museum kunst palast Düsseldorf. DuMont, Köln 2010, S. 21.

Weblingg

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Informelle_Kunst“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.