Giuseppe Rossi (ur. 3 listopada1912 w Varallo Pombia, zm. 26 lutego1945 w Castiglione Ossola) - włoski duchowny, męczennik, czcigodny sługa Boży Kościoła katolickiego.
Giuseppe Rossi urodził się 3 listopada 1912 roku w Varallo Pombia, w prowincji i diecezji Novara, jako syn Gerolamo Rossi i Angeli De Ambrogio. Został ochrzczony tydzień po urodzeniu, w kościele parafialnym Santi Vincenzo e Anastasio w Varallo Pombia[1]. Do szkoły podstawowej we wsi uczęszczał do czwartej klasy, natomiast przez kolejne dwa lata (według ówczesnego systemu szkolnego) był uczniem prywatnego nauczyciela. W parafii przestrzegał katechizmu: wraz ze starszą o rok siostrą Marią przyjął I Komunię św. 25 marca 1920 r. i bierzmowanie 5 grudnia tego samego roku. Również w parafii spotkał Don Giovanniego Pretiego, księdza, który umiał angażować dzieci i młodzież wszelkimi sposobami, na przykład teatrem[1].
W 1925 roku Giuseppe wstąpił do seminarium San Carlo w Aronie, powitany przez rektora Don Silvio Gallottiego (Czcigodny od 2004). Habit duchowny przyjął około 8 września 1926 r.: złożył przy tej okazji czasowy ślub czystości, powierzając swoje oddanie Madonnie. Towarzyszom wydawał się spokojny, lecz w sobie żywił chęć ciągłego doskonalenia[1]. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1937 roku w wieku dwudziestu pięciu lat. Na pamiątkowy obraz święceń kapłańskich i pierwszej Mszy św., którą odprawił w swojej rodzinnej parafii 4 lipca następnego roku, wybrał zdanie św. Pawła, właśnie z wersetu 15 rozdziału 12 drugiego listu do Koryntian, jako motto swojej posługi kapłańskiej: «Oddam wszystko, co mam, wręcz całego siebie za dusze wasze»[1].
Giuseppe Rossi urodził się 3 listopada 1912 r. w Varallo Pombia (Novara) w ubogiej, religijnej rodzinie. Wstąpił do seminarium w 1925 roku i został wyświęcony na kapłana 29 czerwca 1937 roku. W następnym roku został proboszczem w Castiglione Ossola, małej górskiej wiosce, gdzie apostołował przez około sześć lat. Poświęcił się tam w szczególności formacji młodzieży, kierownictwu duchowemu Akcji Katolickiej Kobiet i Konferencji św. Wincentego, a także opiece nad ubogimi i chorymi.
14 grudnia 2023 r., przyjmując na audiencji kardynała Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii ds. Kanonizacyjnych, papież Franciszek zezwolił na ogłoszenie dekretu dotyczącego męczeństwa Ks. Giuseppe, torując drogę do jego beatyfikacji.
24 marca 1944 niemieccy żandarmi z posterunku w Łańcucie ktorymi dowodził por. Eilert Dieken rozstrzelali Józefa Ulmę, a także jego żonę, będącą w zaawansowanej ciąży i szóstkę dzieci (8-letnią Stanisławę, 6-letnią Barbarę, 5-letniego Władysława, 4-letniego Franciszka, 3-letniego Antoniego i półtoraroczną Marię). Razem z Ulmami zginęli również wszyscy ukrywani Żydzi[2].
Zostali pierwotnie zakopani przed domem[3], w następnym tygodniu ich ciała wydobyto i złożono do czterech trumien[4]. Pogrzeb odbył się 11 stycznia 1945 pod przewodnictwem proboszcza parafii św. Doroty w Markowej ks. Ewarysta Dębickiego, po czym zostali pochowani początkowo na cmentarzu w Markowej[3][5]. W dniach 30 marca – 1 kwietnia 2023 została dokonana ekshumacja ich szczątków, a następnie po beatyfikacji zostały one złożone do specjalnie przygotowanego sarkofagu, w bocznym ołtarzu poświęconym Matce Bożejkościoła św. Doroty w Markowej[6][7][3].
↑Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie G
↑IsraelI.GutmanIsraelI., Księga Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Ratujący Żydów podczas Holocaustu: Polska, t. II, Kraków: Jad Waszem, 2009, s. 777, ISBN 978-83-87832-59-9.
Chciałbym jeszcze raz odnieść się za pozostawieniem tych szablonów i wprowadzaniem nowych. Trybunał Stanu jest jednym z organów władzy sądowniczej. Władza sądownicza, jak wiemy jest jednym z elementów trójpodziału władzy. Władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowy parlament: Sejm i Senat, który składa się z Prezydium. Dlatego uważam, że jeżeli są szablony o prezydium Sejmu i Senatu to dlaczego nie należałoby wprowadzać szablony o członkach TS ? Są wybierani z tego co się orientuje co cztery lata podczas kiedy rozpoczyna pracę nowa kadencja Sejmu. W
Wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego – zastępca przewodniczącego Parlamentu Europejskiego. Wybieranych jest czternastu wiceprzewodniczących parlamentu, którzy zastępują przewodniczącego w przewodniczeniu obradom plenarnym Parlamentu Europejskiego.
Wiceprzewodniczący są członkami Prezydium i przewodniczą posiedzeniu plenarnemu, gdy nie przewodniczy mu Przewodniczący. Przewodniczący może również przekazać dowolny obowiązek, zadanie lub uprawnienie jednemu z wiceprzewodniczących. Trzech wiceprzewodniczących, wyznaczonych przez Konferencję Przewodniczących, ma tradycyjnie większe uprawnienia niż pozostali; prawo do zasiadania w komitecie pojednawczym[3].
Conchita Barrecheguren urodziła się 27 listopada 1905 roku w Granadzie. Była jedyną córką Francisco Barrechegurena i Conchy Garcíi, oboje pochodzili z zamożnych i religijnych rodzin. Od najmłodszych lat Conchita wykazywała problemy zdrowotne, do tego stopnia, że lepiej było nie posyłać jej do szkoły. Oprócz wykształcenia ojciec przekazał jej żarliwą wiarę i dobrą formację katechetyczną, co pozwoliło jej przystąpić do Pierwszej Komunii Świętej1.
Conchita od dzieciństwa pragnęła objąć życie zakonne, a bardziej szczegółowo życie Karmelu. Jednak kolejne choroby zdawały się być przeszkodą w realizacji jej projektu. W 1917 roku zdiagnozowano u niej zapalenie jelit, które sprawiało jej ogromny ból i wymagało specjalnej diety. Conchita przyjęła te wydarzenia z cierpliwością, widząc w nich okazję do ofiarowania się Bogu. W swoim dzienniku pisze, że jest gotowa nawet przyjąć nowe cierpienia, jeśli ma to służyć ratowaniu dusz1.
W 1924 roku Conchita została dotknięta poważną chorobą psychiczną, odziedziczoną po matce. Po serii zabiegów trafiła w końcu do domu opieki. Mimo choroby pielęgnowała swoją wiarę chrześcijańską, dzieliła się nią z innymi pacjentami, a czasem pielgrzymowała, np. do Lisieux, by odwiedzić św. Teresę od Dzieciątka Jezus. Nie modli się o uzdrowienie, ale o siłę do wytrwania w cierpieniu. Conchita darzyła szczególną sympatią św. Teresę i starała się wcielać w życie jej małą drogę1.
Ostatnie miesiące życia Conchity są naznaczone jej całkowitą zależnością od opiekunów. Wiedzą, jak ją zadowolić: przynieść jej komunię. Ci, którzy zetknęli się z Conchitą, byli poruszeni jej radością i cierpliwością.
Zmarła 13 maja 1927 roku w wieku 22 lat. Od 2009 roku jest pochowana w Sanktuarium Nuestra Señora del Perpetuo Socorro w Granadzie.
Sprawa beatyfikacji Conchity Barrecheguren rozpoczęła się w 1938 roku. Diecezjalne śledztwo w sprawie jej pism i świadectw o jej życiu zostało zakończone w 1956 r. i wysłane do Rzymu w celu zbadania przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.
5 maja 2020 roku papież Franciszek uznał heroiczność cnót Conchity Barrecheguren, nadając jej tytuł czcigodnej. Tego samego dnia również jej ojciec Franciszek został uznany za czcigodnego.
Guido Gonella
(1905-1982)
Antonio Segni
(1891-1972)
Giuseppe Bettiol
(1907-1982)
Antonio Segni
(1891-1972)
Egidio Tosato
(1902-1984)
Gaetano Martino
(1900-1967)
Giuseppe Ermini
(1900-1981)
Paolo Rossi
(1900-1985)
Aldo Moro
(1916-1978)
Giuseppe Medici
(1907-2000)
Giacinto Bosco
(1905-1997)
Luigi Gui
(1914-2010)
Giovanni Battista Scaglia
(1910-2006)
Fiorentino Sullo
(1921-2000)
Mario Ferrari Aggradi
(1916-1997)
Riccardo Misasi
(1932-2000)
Oscar Luigi Scalfaro
(1918-2012)
Franco Maria Malfatti
(1927-1991)
Mario Pedini
(1918-2003)
Giovanni Spadolini
(1925-1994)
Salvatore Valitutti
Adolfo Sarti
(1928-1992)
Guido Bodrato
(1933)
Franca Falcucci
(1926-2014)
Giovanni Galloni
(1927-2018)
Sergio Mattarella
(1941)
Gerardo Bianco
(1931)
Riccardo Misasi
(1932-2000)
Rosa Russo Iervolino
(1936)
Francesco D'Onofrio
(1939)
Giancarlo Lombardi
(1937-2017)
Luigi Berlinguer[2][3]
(1932)
Tullio De Mauro
(1932-2017)
Giuseppe Fioroni
(1958)
Lucia Azzolina
(1982)
Patrizio Bianchi
(1952)
w latach 1946–1947, 1950–1951, 1953–1954, 1959–1960, 1968, 1972, 1973–1974, 1976–1979, 1979–1983, 1987, 1992–1994, 1995–1996, 1999–2001, 2008–2013, 2014–2018 i 2019–2022 stanowisko nie było obsadzone
Czcigodna Służebnica Boża Maria Berenice Duque Heckner
Ana Julia Duque Heckner
Data i miejsce urodzenia
14 sierpnia 1898 Salamina, Kolumbia
Data i miejsce śmierci
25 lipca 1993 Medellín, Kolumbia
Czczona przez
rzymskokatolicki
Maria Berenice Duque Heckner (14 sierpnia1898 w Salamina, Kolumbia, zm. 25 lipca 1993 w Medellín, Kolumbia) – kolumbijskazakonnica, założycielka Małych Sióstr Zwiastowania. Czcigodna Służebnica Boża.
Ana Julia Duque Heckner urodziła się 14 sierpnia 1898 r. w Salaminie w departamencie Caldas jako najstarsza z dziewiętnaściorga dzieci Antonia José Duque Botero i Any Berenice Heckner Rister (z pochodzenia Niemki).[2][1] Pięcioro jej rodzeństwa wstąpiło do zakonu, jeden brat został księdzem, a trzy siostry zakonnicami; Elías został księdzem, a María, Lucila i Tulia zakonnicami. [4][5] Duque została ochrzczona 16 sierpnia w parafii Niepokalanego Poczęcia w Salamina; 31 października 1902 r. przyjęła bierzmowanie z rąk biskupa Manizales Gregorio Nacianceno Hoyos, a 7 września 1907 r. przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej.[3] Jej rodzice zapewnili jej początkową formację religijną i to od nich rozwinęła silne nabożeństwo do Matki Bożej, które zapoczątkowało jej znaną cechę częstego odmawiania różańca.
Duque wstąpiła później do swojej parafii jako katechetka i stała się częścią grupy maryjnej, która działała w parafii. Jednak trudności pojawiły się, gdy skończyła piętnaście lat, ponieważ jej rodzice wskazali, że nadszedł czas, aby rozważyć małżeństwo w niedalekiej przyszłości. Rodzice wskazali to również jej, ponieważ mieli nadzieję, że dzięki temu porzuci swoje pragnienia życia zakonnego, ponieważ była najstarsza, a część jej rodzeństwa wyrażała podobne zamiary[1]. Duque odrzuciła ich próby i zamiast tego w listopadzie 1917 r. wstąpiła do klasztoru, a 20 grudnia 1917 r. zdecydowała się wstąpić do Sióstr Dominikanek Ofiarowania Pańskiego w Bogocie[4].
Duque wstąpiła do Sióstr Dominikanek Ofiarowania Pańskiego w listopadzie 1917 w Bogocie jako postulantka przed rozpoczęciem tam nowicjatu; po raz pierwszy przywdziała biały habit zakonny 26 lipca 1919. Następnie złożyła uroczystą profesję zakonną 21 listopada 1919 r. i przyjęła imię Maria Berenice.[1][4] W ciągu następnych trzech dziesięcioleci pracowała jako wychowawczyni w kolegiach, najpierw w San Gíl i Ubaté, a następnie w Manizales (i czasami w Fredonii, która znajdowała się w pobliżu miasta) i w Rionegro. Pracowała również nad założeniem szkoły dla dziewcząt z biedniejszych rodzin i pochodzenia afrokolumbijskiego, które uczyła czytać i pisać, a także szkoliła je w zakresie katechizmu i prac domowych. Jednak tym, co przysporzyło jej wiele cierpienia, był fakt, że kobiety kolorowe nie mogły wstąpić do klasztoru z powodu dyskryminacji rasowej lub ze względu na ich słabą sytuację ekonomiczną. Duque zaczęła postrzegać ubogie kobiety jako wybrane przez Boga i kiedy założyła swój zakon, powitała je słowami: "Są ukrytymi skarbami Boga"[5]. W 1930 roku udała się do Medellín, aby pracować jako asystentka w procesie formacyjnym dla tych, które dopiero co wstąpiły do życia zakonnego. W latach 1938-1942 zwiększyła swój apostolat wśród ubogich i często odwiedzała fabryki włókiennicze, aby uczyć ludzi katechizmu lub po prostu rozmawiać z robotnikami o Bogu i Ewangelii. W tym czasie odwiedzała również niebezpieczne dzielnice, które były znane jako schronienie dla przestępców i narkomanów, a także dla alkoholików i prostytutek, których starała się ewangelizować i nawracać z życia w grzechu. To właśnie w tych dzielnicach rozwinęła silne poczucie sprawiedliwości społecznej i potężny cel, by zaspokoić potrzeby tych, którzy znajdują się na społecznych peryferiach.[1][3]
W latach 1962-1965 recenzowała dokumenty Soboru Watykańskiego IIzachęcała do odnowy religijnej wśród sióstr poprzez studiowanie dokumentów. W 1967 zrezygnowała ze stanowiska przełożonej generalnej i kontynuowała swój apostolat w opiece nad chorymi pomimo własnej choroby i wysłała niektóre ze swoich sióstr do Rzymu na dalsze studia. Duque założył misjonarzy afro-kolumbijskich w dniu 15 sierpnia 1957 roku po tym, jak otrzymała szereg próśb od niektórych osób kolorowych z wybrzeża Kolumbii. [5] Jej kadencja jako przełożonej generalnej doprowadziła do otwarcia domów w Ekwadorze i Peru , ale także przekroczyła granice międzynarodowe z domem otwartym w Hiszpanii . [1] Instytut otrzymał papieski dekret pochwalny od papieża Piusa XII w dniu 25 marca 1958 r.
Jej choroba powróciła w latach siedemdziesiątych i była łagodna, aż do momentu, gdy została przykuta do łóżka. Ta długa choroba doprowadziła do jej śmierci w Medellín 25 lipca 1993 r. o godz. 14.20.[6][1] Biskup emerytowany Santa Rosa de Osos Joaquín García Ordóñez przewodniczył jej pogrzebowi 28 lipca z arcybiskupem Medellín Héctorem Ruedą Hernándezem jako koncelebransem. [6] Jej zgromadzenie po śmierci nadal się rozwijało i obecnie jest założone w piętnastu różnych krajach (m.in. na Filipinach i Wybrzeżu Kości Słoniowej) na całym świecie, tak jak kiedyś miała nadzieję.[2] Jej szczątki znajdują się w domu macierzystym zakonu w Medellín.[5]
(1)Jako premier w latach 1922-1929, 1922-1924, 1925-1929, 1926-1943, 1932-1936, 1933-1943 i 1943 pełnił jednocześnie urzędy ministra spraw zagranicznych, ministra wojny oraz ministra spraw wewnętrznych
...
Luca Antonio Virili (9 lutego 1621 - 27 grudnia 1624 mianowany audytorem Roty Rzymskiej )
Laudivio Zacchia (27 grudnia 1624 - 9 stycznia 1626 utworzony kardynał)
Marzio Ginetti (5 lutego 1626 - 30 sierpnia 1627 opublikowany kardynał)
Francesco Adriano Ceva (30 sierpnia 1627 - 1 stycznia 1635 mianowany kardynałem)
Angelo Giori (1 stycznia 1635 - 13 lipca 1643 utworzony kardynał)
Alderano Cybo-Malaspina (15 września 1644 - 6 marca 1645 utworzony kardynał)
Girolamo Buonvisi (16 lipca 1655 - 9 kwietnia 1657 utworzony kardynał)
Volumnio Bandinelli (5 czerwca 1658 - 5 kwietnia 1660 opublikowany kardynał)
Giacomo Filippo Nini (14 stycznia 1664 - 15 lutego 1666 opublikowany kardynał)
Emilio Bonaventura Altieri (24 stycznia 1667 - 29 listopada 1669 utworzony kardynał)
Camillo Massimo (29 listopada 1669 - 22 grudnia 1670 utworzony kardynał)
Alessandro Crescenzi , CRS (23 grudnia 1670 - 27 maja 1675 mianowany kardynałem)
Antonio Pignatelli (29 maja 1675 - 1 września 1681 mianowany kardynałem)
Baldassarre Cenci (28 sierpnia 1691 - 11 listopada 1697 opublikowany kardynał)
Francesco Acquaviva d'Aragona (16 listopada 1697 - 23 marca 1700 zrezygnował)
Tommaso Ruffo (23 marca 1700 - 17 maja 1706 mianowany kardynałem)
Lodovico Pico della Mirandola (7 czerwca 1706 - 24 października 1707 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Antonio Francesco Sanvitale (1 listopada 1707 - 6 maja 1709 mianowany arcybiskupem metropolitą Urbino )
Carlo Maria Marini (15 kwietnia 1709 - 16 grudnia 1715 opublikowany kardynał)
Giberto Bartolomeo Borromeo (16 czerwca 1716 - 15 marca 1717 utworzony kardynał)
Sinibaldo Doria (14 maja 1721 - 7 czerwca 1724 zrezygnował)
Niccolò Maria Lercari (7 czerwca 1724 - 13 czerwca 1726 mianowany sekretarzem stanu Jego Świątobliwości )
Francesco Antonio Finy (13 czerwca 1726 - 26 stycznia 1728 opublikowany kardynał)
Francesco Scipione Maria Borghese (26 stycznia 1728 - 14 maja 1729 zrezygnował)
Troiano Acquaviva d'Aragona (14 maja 1729 - 3 października 1730 zrezygnował)
Sinibaldo Doria (3 października 1730 - 21 maja 1731 mianowany arcybiskupem metropolitą Benewentu ) (po raz drugi)
Lazzaro Pallavicini (1 czerwca 1731 - 1 sierpnia 1740 zrezygnował)
Prospero Colonna di Sciarra (1 sierpnia 1740 - 9 września 1743 utworzony kardynał)
Vincenzo Malvezzi Bonfioli (9 września 1743 - 26 listopada 1753 mianowany kardynałem)
Antonio Maria Erba Odescalchi (1 lipca 1758 - 24 września 1759 utworzony kardynał)
Giovanni Carlo Boschi (24 września 1759 - 21 lipca 1766 utworzony kardynał)
Scipione Borghese (23 lipca 1766 - 16 grudnia 1771 zrezygnował)
Guido Calcagnini (8 kwietnia 1775 - 20 maja 1776 mianowany kardynałem)
Vincenzo Maria Altieri (20 maja 1776 - 11 grudnia 1780 opublikowany kardynał)
Antonio Maria Doria Pamphilj (11 grudnia 1780 - 14 lutego 1785 mianowany kardynałem)
Francesco Maria Pignatelli (14 lutego 1785 - 21 lutego 1794 mianowany kardynałem)
Giuseppe Vinci (21 lutego 1794 - 30 września 1795 zmarł)
Diego Innico Caracciolo di Martina (10 października 1795 - 11 sierpnia 1800 mianowany kardynałem)
Giovanni Filippo Gallarati Scotti (19 sierpnia 1800 - 23 lutego 1801 mianowany kardynałem)
Antonio Maria Odescalchi (23 lutego 1801 - 1 stycznia 1808 zrezygnował)
Giorgio Doria Pamphilj Landi (1 stycznia 1808 - 22 lipca 1816 opublikowany kardynał)
Tommaso Riario Sforza (22 lipca 1816 - 10 marca 1823 mianowany kardynałem)
Benedetto Colonna Barberini di Sciarra (10 marca 1823 - 15 grudnia 1828 opublikowany kardynał)
Domenico De Simone (15 grudnia 1828 - 15 marca 1830 utworzony kardynał)
Francesco Maria Pandolfi Alberici (15 marca 1830 - 2 lipca 1832 opublikowany kardynał)
Adriano Fieschi (2 lipca 1832 - 11 lipca 1836 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Alerame Maria Pallavicini (13 września 1838 - 28 stycznia 1842 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Francesco de 'Medici z Ottajano (28 stycznia 1842 - 17 maja 1850 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Bartolomeo Pacca Młodszy (16 czerwca 1856 - 21 marca 1868 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
...
Francesco Salesio Della Volpe (17 sierpnia 1886 - 31 grudnia 1891 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Ottavio Cagiano de Azevedo (31 grudnia 1891 - 29 maja 1901 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Gaetano Bisleti (29 maja 1901 - 14 grudnia 1905 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
...
Vittorio Amedeo Ranuzzi de 'Bianchi (30 listopada 1911 - 7 września 1914 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Ricardo Sanz de Samper y Campuzano (7 września 1914 - 16 czerwca 1921 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego )
Camillo Caccia Dominioni (16 czerwca 1921 - 16 grudnia 1935 utworzony kardynał)
Alberto Arborio Mella di Sant'Elia ( zmarł 17 grudnia 1935 - 20 marca 1953 )
Federico Callori di Vignale (20 grudnia 1950 - 29 października 1958 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego ) (pro-maestro)
Mario Nasalli Rocca di Corneliano (29 października 1958 - 15 sierpnia 1967 mianowany prefektem Domu Papieskiego)
Prefektowie Pałacu Apostolskiego
Berlinghiero Gessi (1 kwietnia 1623 - 27 grudnia 1624 mianowany przewodniczącym Poselstwa Urbino )
Laudivio Zacchia (27 grudnia 1624 - 9 stycznia 1626 utworzony kardynał)
Marzio Ginetti (5 lutego 1626 - 30 sierpnia 1627 utworzony kardynał)
Fausto Poli (10 marca 1632 - 23 maja 1644 mianowany arcybiskupem , tytuł osobisty, Orvieto )
Alderano Cybo-Malaspina (15 września 1644 - 6 marca 1645 utworzony kardynał)
Ranuccio Scotti Douglas (23 lutego 1653 - 7 stycznia 1655 )
Girolamo Farnese (16 lipca 1655 - 29 kwietnia 1658 utworzony kardynał)
Volumnio Bandinelli (5 czerwca 1658 - 5 kwietnia 1660 utworzony kardynał)
Girolamo Boncompagni (8 czerwca 1660 - 14 stycznia 1664 utworzony kardynał)
Giacomo Filippo Nini (14 stycznia 1664 - 15 lutego 1666 utworzony kardynał)
Bernardino Rocco (19 lutego 1668 - 27 maja 1675 mianowany kardynałem)
Orazio Mattei (27 maja 1675 - 2 września 1686 mianowany kardynałem)
Orazio Mattei (zmarł 2 września 1686 - 18 stycznia 1688 ) (proprefekt)
Ercole Visconti (9 grudnia 1687 - zrezygnował grudzień 1693) [2]
Carlo Colonna (8 marca 1696 - 17 maja 1706 mianowany kardynałem)
Giuseppe Vallemani (07 czerwca 1706 - 1 sierpnia 1707 , wydany kardynał)
Lodovico Pico della Mirandola (24 października 1707 - 26 września 1712 opublikowany kardynał)
Fabio degli Abati Olivieri (1 października 1712 - 6 maja 1715 mianowany kardynałem) (proprefekt)
Niccolò del Giudice (7 maja 1715 - 6 lipca 1725 zrezygnował)
Camillo Cybo (6 lipca 1725 - 23 marca 1729 utworzony kardynał)
Francesco Scipione Maria Borghese (26 marca - 6 lipca 1729 mianowany kardynałem)
Troiano Acquaviva d'Aragona (6 lipca 1729 - 1 października 1732 mianowany kardynałem)
Girolamo Colonna di Sciarra (1 października 1732 - 9 września 1743 utworzony kardynał)
Marcantonio Colonna (9 września 1743 - 24 września 1759 mianowany kardynałem)
Giovanni Ottavio Bufalini (2 października 1759 - 21 lipca 1766 mianowany kardynałem)
Giovanni Battista Rezzonico (21 lipca 1766 - 10 września 1770 utworzony kardynał)
Giovanni Archinto (9 listopada 1770 - 20 maja 1776 opublikowany kardynał)
Giovanni Ottavio Manciforte Sperelli (24 maja 1776 - 11 grudnia 1780 opublikowany kardynał)
Romoaldo Braschi-Onesti (11 grudnia 1780 - 18 grudnia 1786 utworzony kardynał)
Filippo Lancellotti (18 grudnia 1786 - 1 stycznia 1787 mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego ) (proprefekt)
Filippo Lancellotti (1 stycznia 1787 - 21 lutego 1794 utworzony kardynał)
Marino Carafa di Belvedere (21 lutego 1794 - 23 lutego 1801 utworzony kardynał)
Wolny (1801-1807)
Benedetto Naro (30 grudnia 1807 - 8 marca 1816 mianowany kardynałem)
Agostino Rivarola (8 marca 1816 - 1 października 1817 mianowany kardynałem)
Antonio Maria Frosini (1 października 1817 - 10 marca 1823 mianowany kardynałem)
Giovanni Francesco Marazzani Visconti (10 marca 1823 - 15 grudnia 1828 opublikowany kardynał)
Luigi Del Drago (15 grudnia 1828 - 2 lipca 1832 opublikowany kardynał)
Costantino Patrizi Naro (2 lipca 1832 - 11 lipca 1836 opublikowany kardynał)
Adriano Fieschi (11 lipca 1836 - 13 września 1838 opublikowany kardynał)
Francesco Saverio Massimo (13 września 1838 - 24 stycznia 1842 opublikowany kardynał)
Alerame Maria Pallavicini (28 stycznia 1842 - 1 listopada 1848 zrezygnował)
Giacomo Antonelli (1 listopada 1848 - 17 maja 1850 zrezygnował)
Francesco de 'Medici z Ottajano (17 maja 1850 - 16 czerwca 1856 mianowany kardynałem)
Edoardo Borromeo (20 czerwca 1856 - 13 marca 1868 mianowany kardynałem)
Bartolomeo Pacca Młodszy (21 marca 1868 - 17 września 1875 wydany kardynał)
Francesco Ricci Paracciani (1 października 1875 - 27 marca 1882 opublikowany kardynał)
Augusto Theodoli (30 marca 1882 - 7 czerwca 1886 mianowany kardynałem)
Luigi Macchi (15 sierpnia 1886 - 11 lutego 1889 utworzony kardynał)
Fulco Luigi Ruffo-Scilla (20 marca 1889 - 14 grudnia 1891 mianowany kardynałem)
Francesco Salesio Della Volpe (31 grudnia 1891 - 15 kwietnia 1901 wydany kardynał)
Ottavio Cagiano de Azevedo (29 maja 1901 - 11 grudnia 1905 mianowany kardynałem
Gaetano Bisleti (14 lutego 1905 - 27 listopada 1911 utworzony kardynał)
...
Vittorio Amedeo Ranuzzi de 'Bianchi (7 września 1914 - 4 grudnia 1916 mianowany kardynałem)
Giovanni Tacci Porcelli (8 grudnia 1916 - 13 czerwca 1921 utworzony kardynał)
Ricardo Sanz de Samper y Campuzano (16 czerwca 1921 - październik 1926 usunięty)
....
Federico Callori di Vignale (29 października 1958 - 22 lutego 1965 mianowany kardynałem)
Prefektowie Domu Papieskiego
Mario Nasalli Rocca di Corneliano (15 sierpnia 1967 - 9 kwietnia 1969 na emeryturze)
Antonio Caretta ( 1968 - 1972 ) (wiceprefekt)
Jacques-Paul Martin (9 kwietnia 1969 - 18 grudnia 1986 w stanie spoczynku)
Dino Monduzzi (18 grudnia 1986 - 7 lutego 1998 na emeryturze)
James Michael Harvey (7 lutego 1998 - 23 listopada 2012 mianowany arcyprezbiterem bazyliki św. Pawła za Murami )
Stanisław Dziwisz ( 07.02.1998 - 03.06.2005 mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim ) (wiceprefekt)
Ministerstwo Środowiska, Ochrony Przyrody i Bezpieczeństwa Reaktorów Atomowych - 16.10
Ministrowie Edukacji i Badań Naukowych Niemiec - 18.10
Ministrowie pracy i spraw socjalnych Niemiec - 20.10
Ministrowie sprawiedliwości Niemiec - 22.10
Ministrowie transportu, budownictwa i rozwoju miast Niemiec - 24.10
Ministrowie rolnictwa Niemiec - 26.10
Ministerstwo Spraw Nadzwyczajnych - 26.10
Ministerstwo Współpracy Gospodarczej i Rozwoju - 28.10
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych - 28.10
Ministerstwo Finansów - 30.10
Ministerstwo Gospodarki i Energii - 30.10
Ministerstwo do spraw Rodziny, Osób Starszych, Kobiet i Młodzieży - 30.10
16 października 1978–15 października 1979
16 października 1979–15 października 1980
16 października 1980–15 października 1981
16 października 1981–15 października 1982
16 października 1982–15 października 1983
16 października 1983–15 października 1984
16 października 1984–15 października 1985
16 października 1985–15 października 1986
16 października 1986–15 października 1987
16 października 1987–15 października 1988
16 października 1988–15 października 1989
16 października 1989–15 października 1990
16 października 1990–15 października 1991
16 października 1991–15 października 1992
16 października 1992–15 października 1993
16 października 1993–15 października 1994
16 października 1994–15 października 1995
16 października 1995–15 października 1996
16 października 1996–15 października 1997
16 października 1997–15 października 1998
16 października 1998–15 października 1999
16 października 1999–15 października 2000
16 października 2000–15 października 2001
16 października 2001–15 października 2002
16 października 2002–15 października 2003
16 października 2003–15 października 2004
16 października 2004–2 kwietnia 2005
Urodziła się w Forlì jako córka bogatego przemysłowca. W wieku 3 lat straciła matkę i wyjechała z ojcem do San Remo i tam była wychowywana przez macoche i babkę
13 maja 2017, w setną rocznicę objawień fatimskich, podczas uroczystej mszy św na placu przy sanktuarium w Fatimie ponadto podczas swojej podróży apostolskiej, papież Franciszek dokonał kanonizacji bł. Franciszka i Hiacynty Marto włączając ich w poczet świętych Kościoła katolickiego.
4 września 2016, w ramach Jubileusz wolontariatu, podczas uroczystej mszy świętej na placu Świętego Piotra w Watykanie, bł. Matka Teresa z Kalkuty została przez papieża Franciszka włączona w poczet świętych Kościoła katolickiego
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).JPG)
.JPG)
_(cropped).jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
