Drogi rzymskie w Italii – na fioletowo zaznaczona Via Flaminia

Via Flaminia (pol. Droga Flamińska[1][2][3][4][5], pol. Gościniec Flamiński[6]) – droga rzymska prowadząca z Rzymu do Ariminum (dzisiejsze Rimini).

Via Flaminia była najważniejszą drogą prowadzącą z Rzymu na północ. Została zbudowana przez cenzora z roku 220 p.n.e. Gajusza Flaminiusza (konsula z 217).

Do początków XXI wieku zachowały się nieliczne pozostałości:

Zobacz też

Przypisy

  1. Eliza Orzeszkowa: Mirtala. Warszawa: S. Lewental, 1886, s. 90.
  2. Teodor Jeske-Choiński: Ostatni Rzymianie. T. 2. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1897, s. 245.
  3. Teodor Jeske-Choiński: Gasnące słońce. Warszawa: Biblioteka Dzieł Wyborowych, 1905, s. 109.
  4. Piotr Skarga, Prokop Leszczyński, Otto Bitschnau: Żywot świętego Walentego, Męczennika (Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku). Mikołów • Warszawa: Karol Miarka, 1910, s. 146.
  5. Józef Ignacy Kraszewski: Rzym za Nerona. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Szkoły Ludowej, 1925, s. 10.
  6. Maciej Kazimierz Sarbiewski, Ludwik Kondratowicz (tłum.): Podróż do Rzymu w roku 1622 (Poezye Ludwika Kondratowicza tom V i VI). Mikołów • Warszawa: Karol Miarka, 1908, s. 285.

Bibliografia