Purany (dewanagari पुराण, trl. purāṇa) – gatunek literacki świętych pism hinduizmu. Teksty mitologiczne^[1]. Poruszają tematy takie jak: historia, religia, tradycja.

Według tradycji ich autorem jest Wjasa.

Wielkie purany (Mahapurany):

• Brahmapurana (nr 1) – najstarsza
• Padmapurana (nr 2) – w przeważającej części wisznuicka.
• Wisznupurana (nr 3) – wisznuicka
• Śiwapurana (Wajupurana) (nr 4) – śiwaicka
• Bhagawatapurana (nr 5) – wisznuicka
• Naradapurana (nr 6) – wisznuicka, idea bhakti.
• Markandejapurana (nr 7)
• Agniarpurana (nr 8)
• Bhawiszjapurana (nr 9)
• Brahmawaiwartapurana (nr 10)
• Lingapurana (nr 11) – śiwaicka
• Warahapurana (nr 12) – wpływy wisznuickie, poświęcona Śiwie, teksty śaktyjskie
• Skandapurana (nr 13) – śiwaicka
• Wamanapurana (nr 14) – śiwaicka
• Kurmapurana (nr 15)
• Matsjapurana (nr 16)
• Garudapurana (nr 17)
• Brahmandapurana (nr 18) – hymny śaktyjskie

Są także tzw. Purany mniejsze. Madhusudana wymienia 18 upapuran:

• Sanatkumara
• Narasimha
• Nandi
• Śiwadharma
• Daurwasa
• Naradija
• Kapila
• Manawa
• Auśanasa
• Brahmanda
• Waruna
• Kalika
• Maheśwara
• Samba
• Saura
• Paraśara
• Maricza
• Bhargawa

• Wisznudharmottarapurana

Purany tamilskie pisane w języku tamilskim, reprezentują tradycje śiwaickie.

• Perijapuranam – Śekkilar
• Tiruvileiyadalpuranam – Muniwar (XII w n.e.)
• Halasyamahatmypuranam
• Kandapuranam -Kaczczijappara
• Koyirpuranam – Umbadi
• Tiruvadavurarpuranam