Madu, maru, singauta – rodzaj kombinowanej broni, łączącej cechy sztyletu i tarczy. Była ona charakterystyczna dla Indii, wykonywano ją pierwotnie z rogów antylopy.
Tę typową dla Indii[1] broń wykonywano przez połączenie rogów antylopy indyjskiej w ten sposób, by ich końce sterczały w przeciwnych kierunkach. Rogi z reguły częściowo się na siebie nakładały, ale mogły być też przytwierdzone do wspólnej rękojeści[2]. Na rękojeść nakładano niewielką (15–23 cm), metalową lub skórzaną tarczę. Długość broni, liczona od końców rogów, wynosiła między 80 a 120 cm[3] (na ogół przekraczała 90 cm[4]). Końce rogów z reguły wzmacniano stalowymi nakładkami[4][2], czasami zostawiano w formie naturalnej – lub przeciwnie, całą broń wykonywano z metalu[5]. Zdarzało się, że rogi uzupełniano trzecim ostrzem, w postaci sztyletu umocowanego prostopadle do linii rogów[6]. Jeśli broń była zdobiona, ornamenty umieszczano na tarczy lub na metalowych okuciach rogów[4].
W pełni metalowe madu mogły mieć formę naśladującą rogi antylop lub prostą. Jeśli „rogi” zastępowano głowniami typu nożowego wówczas powstawała pokrewna broń zwana haladie. Inną pokrewną bronią było sainti w postaci pręta z grotem na jednym końcu i rękojeścią w środku, na której osłonie umieszczono wystające ostrze[3].
Madu popularne było w Maharasztrze i Radżastanie[3]. Używane było przez Marathów, a także przez ludy plemienne jak Bhilowie[a][4]. Innymi jej użytkownikami byli jogini i fakirowie, którym religia zakazywała noszenia zwykłej broni[5][2]. Czasem wojownicy walczący mieczem trzymali w drugiej ręce madu, używając jej do parowania[2], jako małej tarczy pięściowej[1].
W rozdziale VIII powieści Kim Rudyarda Kiplinga fakir używa madu (opisanej jako „złączone rogi antylopy, jedyną ziemską broń fakira”) do walki z policjantem[7].