 Znak taktyczny | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. wojsk panc. Walther Nehring |
| Ostatni |
gen. por. Karl-Wilhelm von Schlieben |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
18 Dywizja Pancerna (niem. 18. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki.
Została zorganizowana rozkazem z dnia 26 października 1940 w Chemnitz z oddziałów 4 i 14 Dywizji Piechoty, wchodziła w skład 11 Armii.
W maju 1941 roku została włączona w skład 2 Grupy Pancernej. W czerwcu 1941 roku w składzie tej armii weszła w skład Grupy Armii Środek i wzięła udział w ataku na ZSRR. Atak przeciw Armii Czerwonej rozpoczęła razem z 17 Dywizją Pancerną 22 czerwca 1941 stacjonując na północ od Twierdzy Brześć[1].
Od momentu ataku na ZSRR cały czas walczyła w składzie Grupy Armii Środek na środkowym odcinku frontu wschodniego; m.in. pod Orłem, Briańskiem i Orszą. Latem 1943 dywizja posiadała 72 czołgi. W listopadzie 1943 roku w rejonie Kijowa została rozbita, tracąc przy tym większość sprzętu i ludzi.
Jej resztki wycofano na tyły, a następnie 29 grudnia 1943 roku dywizję oficjalnie rozwiązano. Z jej sztabu oraz ocalałych pododdziałów tyłowych sformowano 18 Dywizję Artylerii.
