| Johann Christoph Gottsched | |||
 | |||
| Fødd | 2. februar 1700 Königsberg | ||
|---|---|---|---|
| Død | 12. desember 1766 Leipzig | ||
| Nasjonalitet | Brandenburg-Preussen | ||
| Yrke | skribent, lyrikar, filosof, omsetjar, litteraturkritikar, universitetslærar | ||
| Institusjonar | Universitetet i Leipzig | ||
| Alma mater | Albertus-Universität Königsberg | ||
| Ektefelle | Luise Adelgunde Victorie Gottsched | ||
| Medlem | Akademie gemeinnütziger Wissenschaften Det prøyssiske vitskapsakademiet Det bayerske vitskapsakademiet | ||
Johann Christoph Gottsched (2. februar 1700–12. desember 1766) var ein tysk forfattar, dramaturg, språkforskar og litteraturteoretikar frå tidleg opplysingstid.
Gottsched var son av pastoren Christoph Gottsched (1668–1737)[1] og Anna Regina Biemann (1671–1763).[2]
I 1714, då Gottsched var 14 år gammal, byrja han å studerer teologi ved Albertina, universitetet i Königsberg. Etter at han fekk kjennskap til verka til Gottfried Leibniz og Christian Wolff bytta han over til filosofi, og blei verande ein overtydd wolffianist livet ut.[3] Blant lærarane til Gottsched var den lutherske teologen Johann Jakob Quandt.
I januar 1724 flykta Gottsched til Leipzig, etter at det gjekk rykte om dei brutale metodane til dei prøyssiske militærvervarane. Ved Universität Leipzig blei han snart venn av polyhistoren Johann Burckhardt Mencke. Same året habiliterte han seg og fekk løyve til å undervisa. Han blei professor i poesi i 1730, og i logikk og metafysikk i 1734.
I over tretti år var Gottsched den totalt dominerande litterære smaksdommaren i Tyskland. Han utvikla ein stadig meir sjølvbevisst og diktatorisk stil, og førte reformene sine til ein så pedantisk ytterlegheit at dei siste leveåra hans var «Gottsched» blitt synonymt med hjernedaudt pedanteri.[4]
