| Brian De Palma | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Brian De Palma (2007)
| ||||
| Volledige naam | Brian Russel De Palma | |||
| Geboren | 11 september 1940 | |||
| Geboorteland |  Verenigde Staten
| |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (nl) Moviemeter-profiel | ||||
| (mul) TMDB-profiel | ||||
| ||||
Brian Russel De Palma (Newark (New Jersey), 11 september 1940) is een Amerikaans filmregisseur. Hij wordt gezien als een van de hoofdrolspelers[1] in de Movie Brat-generatie (New Hollywood) van filmregisseurs, samen met anderen als Paul Schrader, Martin Scorsese, George Lucas en Steven Spielberg, Francis Ford Coppola en William Friedkin.
Gedurende de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw werkte De Palma veel samen met een selecte groep mensen. Hierbij zaten acteurs zoals Jennifer Salt, Amy Irving, Nancy Allen (zijn vrouw van 1979 tot 1983) en William Finley. De Palma wordt gezien als de persoon die de carrières van acteurs als Robert De Niro, Jill Clayburgh, John C. Reilly, John Leguizamo en Margot Kidder heeft gelanceerd of bevorderd.
Zijn vroegere werk laat een links en revolutionair wereldbeeld zien. Experimenten met vertelvormen lieten zijn intentie zien om de Amerikaanse Jean-Luc Godard te worden. Ook maakte hij gebruik van een documentaireachtige stijl in zijn films, zoals gebruikelijk was in de late jaren 60, waardoor zijn fictiefilms een emotionele lading meekregen.
Zijn Hollywoodfilms waren niet erg succesvol. In de film Get to Know Your Rabbit werd door het productiebedrijf geknipt. De Palma ging terug naar het maken van onafhankelijke films. Hij experimenteerde met het moderniseren van zijn vroegere stijl. De thriller Obsession (een alternatieve emotionelere bewerking van Vertigo van Alfred Hitchcock) bleek later meer een verlengstuk van zijn experimenten om mannen- en vrouwenrollen te laten zien, dan een schaamteloze kopie.
In zijn werk zijn de thema's spanning en obsessie vaak aanwezig. Ook geslachtsidentiteit en de vernietigende natuur van de mannelijke blik ten opzichte van de vrouw is dikwijls te zien. Op technisch gebied staat hij bekend om zijn split screen, lange shots en zijn veelvuldig gebruik van slowmotion. De Palma's films zijn eerder plot- dan karaktergericht. De regisseur is ook iemand die regelmatig een dialoog tot het minimum beperkt om zo veel mogelijk visueel te kunnen vertellen. Je krijgt als toeschouwer een eenvoudig verhaal dat ingewikkeld verteld wordt. Het effect is vaak een visueel spektakel met nadrukkelijk aanwezige filmtechnieken, zoals montage, muziek, enz.
Critici beschuldigen De Palma vaak de nadruk te leggen op technische aspecten van het vertellen van een verhaal ten koste van de menselijke kant. Ook over het 'kopiëren' van bekende films zijn de critici vaak niet te spreken. Deze meningen zijn in de loop der tijd wel herzien. De Palma wordt minder vaak bestempeld als iemand die kopieert van Alfred Hitchcock, maar wordt steeds meer met regisseurs als Luis Buñuel en Jean-Luc Godard vergeleken. Zijn stijl wordt omschreven als surrealistisch, postmodernistisch en soms zelfs als absurdistisch.
Inhoudelijk:
Visueel:
