Leges motus quanticae sunt leges fundamentales quae coniunctim vectorem quanticum definiunt describendo quomodo hic vector surgit et mutatur ob vires externas impressas. Hae leges velut scientiae quanticae axiomata funguntur. Inter leges principales sunt tres: lex superpositionis, lex Born, et lex Schrödinger.
Lex superpositionis vectorem quanticum, rem principalem theoriae quanticae, definit. Omni distincto actu vel eventu experimentali "A" (quem quaedam particula vel systema agere vel pati potest) adamussim singulo vectore quantico conexo, lex superpositionis abstractiter definit vectorem quanticum generalem esse superpositionem vel summam
ubi summatur super omnes eventus et actus experimentales "A" possibiles et ubi sunt parametra numerica specialia quae quendam statum specialem definiunt.
Lex Born describit quomodo vector quanticus actionem systematis vel particulae definit cum ipsa quoddam dimensionis instrumentum offendit. Lex probabilitatem dat ut post interactionem particularem status ab vectore datus eveniat. Lex scribitur
ubi est productum interius inter vectorem finalem et vectorem initialem .
Instrumento dimensionis absente lex Schrodinger describit quomodo vector quanticus in tempus mutat ob externas vires impressas. In notatione bra-ket Diracis, lex Schrodinger scribitur
ubi est quantitas imaginaria, tempus, derivativum respectu , constans Planckiana divisa, vector quanticus, et operator Hamiltonianus. Forma vectoris quantici operatorisque Hamiltoniani contextu determinatur.
Generaliter obtinemus forma operatoris Hamiltoniani quantici ex forma functionis Hamiltonianae classicae[2]substituendo pro motu et positione operatores
et
ubi est vector quanticus particulae cuius positio definite est .
In atomis levibus[3] effecti relativistici generaliter neglegendi sunt quia velocitates electronium sunt minor quam decum velocitatis luminis. In hac circumstantia Hamiltonianus non-relativisticus obtinetur (pro una particula):
ubi unitatibus MKSA est potentiale magneticum vectorale et est energia potentialis particulae. Casu bosonis volubilitatis 0, est simpliciter
ubi est potentiale electricum particulae. Casu electronis quae fermion volubilitate ½ est, habemus
ubi est campus magneticus et matrices Pauli, quae particulae volubilitate ½ correspondent, sunt
In atomis gravibus et in generale, operator Hamiltonianus relativisticus a Paulo Dirac derivatus describit particulas elementarias fermionicas sicut electrones:[4]
ubi unitatibus MKSA est potentiale magneticum vectorale, potentiale electricum, et operatores sunt qui satisfaciunt regulas anticommutativas:
Non possumus has regulas satisfacere si sunt numeri simplices, sed possumus si sunt matrices 4×4 modi vel n×n cum . Electio accomoda harum est:
quas appellamus Diraci matrices. Hic formalismus asciscit nos unam solam particulam describere, quod autem verum est solum quando . Proprior lucis velocitate, ubi non est possibile solam unam particulam habere, formalismus theoriae camporum quanticorum est necessarius.
In Theoria Camporum Quantica (TCQ) principales res naturalis sunt campos, et his campos in paucis motibus, qui motus esse particulae visi, movere compelleri sunt. His motus energiam requirunt. Igitur, est status imus, statum solium vocatur, in quo sunt nulli motus. Hic status scriptus est: . In hoc statu omnes campi sunt non moventes.
Hoc statu accepto, operatoribus novos status facere utimur. Pro exemplum, novum statum cum una ultra particula adstructa qua certum motum habet, cum particula qua certum locum habet facet. In his exemplis, et sunt quattuor-vectores (q-vectores). Componites eorum 1-3 sunt spatiosos, componito 0 est temporalis. Ita:
Nosce, tamen, hanc: et non sunt operatores naturales, sed modo operatores mathematici, quia lex Heisenbergis dicet nullam particulam certum motumve locumve habere. Hoc in mentibus nostris, procedamus. Non est recta putare , pro exemplum, esse unum operatorem. Est nomen pro infinitus numero operatorum, unusquisque discriminatus a inposito eius. Hi operatores, tamen, aliqua alios inter sese coniugendi sunt. Hoc coniugentum quoque debet esse reletavisticum. Facillimus modus coniugentum facere est theoria camporum classica relativistica quantifacere.
Inprimis, campum involubitatum studimus. Sicut communis est, Lagranginem scribimus:
Euleri-Lagrangi aequatione, aequationem motus invenimus:
Haec est Klein-Gordon aequatio.