As xergas^[1] ou argots^[2] son unha linguaxe falada propia de determinados oficios tradicionais, de carácter esotérico ou críptico (só coñecida polos membros do grupo) que a utiliza para se diferenciar e afirmar como grupo así como para evitar ser comprendido polos demais.

Nestas linguas mestúranse palabras galegas propias cun significado modificado, neoloxismos e deformacións. Sempre foron transmitidas por vía oral e só na primeira metade do século XX comezaron a ser rexistradas por escrito.

Na lingua galega existen varias xergas profesionais que reciben o nome de verbos, verbas ou latíns e que están en proceso de desaparición.

• Barallete: xerga dos afiadores e paraugueiros, de Nogueira de Ramuín.
• Xerga dos cesteiros: Mondariz.
• Latín dos chafoutas: xerga dos albaneis de Goián (Tomiño).
• Verbo dos arxinas: xerga dos canteiros, da Terra de Montes.
• Fala dos cabaqueiros ou verbo daordes: xerga dos telleiros do Rosal (Pontevedra).
• Fala dos bugardeiros: xerga dos cesteiros de Mondariz.
• Lafrada: fala dos albaneis de Bueu.
• Fala dos ingreiros: xerga dos músicos de Celanova.
• Barallete dos grañudos: falado polos vendedores ambulantes da Graña (Covelo).
• Garisma: latín dos cegos galegos.
• Burón: xerga dos comerciantes do Val de Fornela.

• Rodrigues Gomes, Jorge (2008). Falas Secretas. Estudo das gírias gremiais galego-portuguesas e ibéricas. Universália. Ourense: AGAL. ISBN 978-84-87305-27-6. 

• Dicionario de dicionario de xirias

• Variedades diastráticas