Eugenio Montes | |
---|---|
![]() | |
Nacemento | 23 de novembro de 1897 |
Lugar de nacemento | Vigo |
Falecemento | 27 de outubro de 1982 |
Lugar de falecemento | Madrid |
Nacionalidade | España |
Alma máter | Universidade de Barcelona |
Ocupación | escritor, político, ensaísta e xornalista |
Cónxuxe | Natividad Zaro |
Premios | Gran Cruz da Orde de Cisneros, Premio Nacional de Periodismo «José Antonio Primo de Rivera», premio Mariano de Cavia e Gran Cruz da Orde do Mérito Civil |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Eugenio Montes Domínguez, nado en Vigo o 24 de novembro de 1900 e finado en Madrid o 27 de outubro de 1982[1], foi un político e escritor galego en lingua galega e castelá. Participou na fundación de Falange Española.
A familia trasladouse a Bande, polo que o escritor se considerou sempre bandés e ourensán. Estudou o bacharelato en Ourense e máis tarde iniciou en Barcelona Filosofía e Letras e Dereito. Rematou as carreiras en Madrid e Oviedo, respectivamente. Doutorouse en Filosofía e Letras cunha tese dirixida por José Ortega y Gasset na Universidade Central de Madrid. Por esta época iniciouse como escritor con colaboracións en xornais de Ourense e Vigo. En 1922 trasladouse a Madrid, afiliouse ao Ateneo e participou no faladoiro de La Ballena Alegre xunto a Rafael Cansinos Asséns, Ramón Gómez de la Serna e Pedro Mourlane Michelena. A través de Ortega colaborou na Revista de Occidente e relacionouse con Miguel de Unamuno e coa vida cultural da Residencia de Estudiantes. Nela coincidiu con algúns poetas da xeración do 27, como Federico García Lorca, Rafael Alberti e Gerardo Diego. Por influencia deste último, optou polo ultraísmo e publicou en revistas desa corrente como Cervantes, Grecia, Ultra, Perseo, Cosmópolis e Horizonte.
En 1926 obtivo a cátedra de Filosofía en Cádiz, onde coñeceu a José María Pemán. Posteriormente estudou dous anos en París, na Sorbona.
Colaborou coa revista Nós, dirixida por Vicente Risco, con poemas en galego que combinaban a vangarda coa tradición. Ao mesmo tempo, publicou noutros diarios e revistas do país. En lingua galega publicou tres obras, os libros de relatos O vello mariñeiro toma o sol (1922) e Tres contos (1930), e o poemario Versos a tres cás o neto (1930). O título está inspirado en Pomes Penyeach de James Joyce (1917, traducible como "Mazás a un penique")[2] ou A ópera dos tres reás de Bertolt Brecht (1928). Tamén foi autor dun ensaio, Estética da muñeira, publicado na revista Nós en 1922.
A principios da década de 1930 decidiu dedicarse exclusivamente ao xornalismo. Foi correspondente dos xornais ABC e El Debate en varias capitais europeas. Durante a Segunda República Española, a súa relación con Rafael Sánchez Mazas e José Antonio Primo de Rivera levouno a colaborar na revista monárquica Acción Española, inspirada no tradicionalismo católico español, o integrismo lusitano e as ideas nacionalistas de Charles Maurras.
En 1933 foi cofundador de Falange Española, malia ter un ideario máis próximo ao tradicionalismo monárquico que ao fascismo. Acompañou a José Antonio Primo de Rivera nas súas viaxes á Alemaña nazi e á Italia fascista entre 1934 e 1935. Colaborou con artigos e conferencias a prol do falanxismo, que criticaba de xeito feroz o liberalismo político, tanto antes como durante a Guerra civil española. Trala contenda, Montes continuou no xornalismo como correspondente de ABC e Arriba, e deu conferencias por Hispanoamérica.
En 1963 nomeárono director do Instituto de España en Roma. En 1978 leu o seu discurso de ingreso na Real Academia Española, El romanticismo de los clásicos.
Casou coa filla da dona da pensión onde vivía e naceron dúas nenas, pero o matrimonio non continuou unido moito tempo. O resto da súa vida compartiuno con Natividad Zaro, con quen casou en 1968 tras o falecemento da súa primeira esposa.
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eugenio Montes ![]() |