Carl Heinrich Ferdinand STREICHHAN (naskiĝinta la 20-an de januaro1814 en Zehdenick, mortinta la 19-an de junio1884 en Jena) estis germana arkitekto kaj ŝtatoficisto kaj iĝis la posteulo de Clemens Wenzeslaus Coudray en 1848 kiel Ĉefa Arkitektura Direktoro de la Granda Duklando Saksio-Vajmaro-Eisenach. Ĉi tio signifas ke ĉiuj publikaj konstruentreprenoj estas sub lia respondeco. Tio ne koncernis nur la dizajnojn kiuj neniel devenis nur de li (ekz. Muzeo Nova Vajmaro) sed ankaŭ la financadon kaj planadon de la konstruprojektoj.
Post ekzamenado de mezlernejo en Neuruppin, Carl Heinrich Ferdinand Streichhans kompletigis metilernadon kiel geodeziisto inter 1832 kaj 1833 antaŭ studado de arkitekturo ĉe la Ĝenerala Konstrulernejo en Berlino de 1833-1835, ankaŭ kun Karl Friedrich Schinkel, kiu ankaŭ estis menciita en la nekrologo de 1884. De 1837 ĝis 1848 li laboris en la prusia ŝtatservo. De ĉi tiu tempo projektlaboro i.a. por la malliberejo en Ratibor. De 1844 ĝis 1848 li estis departementa inĝeniero ĉe Turingia Fervoja Kompanio en Erfurto, en 1846 li implikiĝis ĉe la konstruado de la viadukto de Vieselbach, la konstruado de la akceptkonstruaĵo de la stacidomo de Erfurto en 1846/47 kaj tiu de la stacidomo en Eisenach. La disvolva plano por la norda ekspansio de Vajmaro en 1852/53 ankaŭ estis plejparte dizajnita de li.
Ĝia arkitekturo estas pli en la stilo de historiismo ol tiu de klasikismo. Dum tiuj jaroj li havis decidan influon sur la konstruagado en la grandurbo kaj ĉirkaŭaĵo de Vajmaro, sed ankaŭ havis nacian gravecon. Li restis ligita al la arkitektura koncepto de la prusa lernejo laŭ Karl Friedrich Schinkel dum sia tuta vivo.
La kortega arkitekto Otto Minkert transprenis la konstruadministradon por kelkaj el tiuj konstruaĵoj. Streichhan plejparte pretigis sin al ŝtatkonstruaj taskoj. Ĉi tio inkludis u. Post la morto de Coudray en 1845, li transprenis la administradon de la Grandduka-saksia konstrumetilernejo en Vajmaro deĵoronte tiuloke ĝismorte.
La hejmo de Streichhan en Vajmaro situas ĉe Belvederer-aleo nr 5, kiun li konstruis al si en 1861/62. Ĝi estas uzata de la Bauhaus-Universitato Vajmaro ekde 2011. De la 1850-aj jaroj la agadkompoj de Streichhan estis koncentrita en la najbareco de Vajmaro. Unu lia subulo estis la arĥitekto Karl Vent.
Konstruaĵoj kaj dezajnoj (elekto)
1841: Konkursdezajno por akvoturo (por la "monata konkurado" septembro 1841)
1854-1859: Kazerno en Vajmaro, nomita "Vajmara Akropolo". Strato, kiu kondukas al tiu ĉi kazernokonstruaĵo, portas lian nomon. La nomado de Vajmara Akropolo por tiu ĉi historiismostila konstruaĵo devus esti komprenata kiel rememoro de la Akropolo en Ateno, ĉar tiu konstruaĵo, kiel la antikva distrikto de Ateno, troviĝas ĉe la plej altaj kaj plej elstaraj punktoj super la urbo, kiuj estas videblaj de malproksime.
1857: Dezajno por kampanilo de la preĝejo de Jena-Kunitz. La loko de Canitz trovita en datumbazo (nesekurigita atribuo) probable devenas de eraro de legado.
1859–1860: Legadmuzeo sur Goethe-placo en Vajmaro. Ĝia konstruo iris reen al Maria Pavlovna Romanova. Tio donis al la leganta societo, kiun ŝi fondis en 1830, dignan domicilon.
1860-1862: Rus-ortodoksa kapelo en Vajmaro, kiu estis fiksita al la malantaŭa muro de la Princa kripto. En 1860 laŭ lia dezajno estis konstruita reprezenta konstruaĵo, kiu hodiaŭ estas la junulara kaj kulturcentro Mon ami ĉe Goethe-placo nr 11. Ĝia originala nomo estis Domo de ripozo.
1865-1868: Grandduka distriktsidejo en Apolda (hodiaŭ policejo ĉe Bahnhof-strato nr 23)
1873-1878: Ĉevalejo en Vajmaro (hodiaŭ Ĉefa Ŝtata Arkivo)
1880: Konstruo de la antaŭa Supera Regiona Tribunalo en Jena, August-Bebel-strato nr 4
1883–1885: Sekreta Ĉefa kaj Ŝtata Arkivo kaj Saksia-ernestida arkivo ĝenerala (hodiaŭ Ĉefa Ŝtata Arkivo Vajmaro), Beethoven-placo nr 3 en Vajmaro. Ĉi tiu estas la lasta konstruaĵo surbaze de planoj de Streichhan.
Honoroj
Aldone al la menciita nomado de strato laŭ li, al li estis aljuĝita la Ordeno de la Stelo al la Komandanto-Kruco de la Saksio-Vajmara-Domo-Ordo de Vigileco aŭ la Blanka Falko en 1883 okaze de la kvindeka datreveno de lia oficista servo.
Literaturo
Kerstin Vogel: Carl Heinrich Ferdinand Streichhan. Architekt und Oberbaudirektor in Sachsen-Weimar-Eisenach 1848–1884. (=Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Thüringen Kleine Reihe Band 36), Böhlau Verlag, Köln/Weimar/Wien 2013, ISBN 978-3-412-20955-1.
.jpg)