Erich Wojto, teke: Erich Wojto-Janšojski, nim. Erich Woitow (*14. měrca 1930, †24. decembra 2009 w Janšojcach[1]) jo był dolnoserbski wucabnik, žurnalist, spisowaśel, pśełožowaŕ, kulturny procowaŕ, cłonk Domowiny a dolnoserbskeje rěcneje komisije.
Wón jo pisał wulicowańka, reportaže, anekdoty a basnje w tradicionalnej a awtentiskej dolnoserbskej rěcy[2].
W 1973 jo wón dostał cesne znamuško Domowiny[3].
- 2001: Taka jo ta serbska duša (proza), zestajiła Jutta Kaiserowa, ilustracija Fred Pětška, Budyšyn
- 2008: Pó zwiganju, Pózny namšaŕ, Mudry kónik, w: Ze žywjenja na lanźe: pratyjarje wulicuju, wudała Jutta Kaiserowa, Budyšyn
- 2017: Wono buźo, Do njebja, Clown, Zagrodkarje, Głodny fryjař, Dwojakeje mysli, Zwiganje, [w:] Basnikarska kjarmuša. Lyrika pó dolnoserbsku, wudawaŕ a zestajaŕ: Bernd Pittkunings
- 1969: Jurij Koch, Mjazy sedym mostami
- 1976: Jurij Koch, Rozamarja abo Rozžognowanje we nas
- ↑ Rosemarie Karge,Ehrung zum 85. Geburtstag Erich Woito, Peitzer LandEcho, b. 13
- ↑ Gregor Wieczorek, Něnt smy hyšći wětše syrotki
- ↑ Lisćina wuznamjenjonych cesnym znamuškom Domowiny 1958-1989